Film krótkometrażowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Eurohunter (dyskusja | edycje) o 20:59, 15 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Film krótkometrażowyfilm, którego czas projekcji nie przekracza 30–60 minut. Granica ta nie jest ściśle określona. Niegdyś za filmy krótkometrażowe uznawano filmy o długości do 20–30 minut, co było związane z tym, że prezentowano je głównie jako dodatki do filmów długometrażowych w kinach. Obecnie filmy te są zazwyczaj prezentowane przez stacje telewizyjne, które preferują metraż zbliżony do pełnej godziny.

Granica 60 minut jest używana między innymi w czasie selekcji filmów podczas Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Także International Documentary Filmfestival Amsterdam różnicuje filmy na trwające do 60 minut i powyżej tej długości. Z kolei Internationale Kurzfilmtage Oberhausen przyjmuje do selekcji filmy nie dłuższe niż 35 minut w konkursie międzynarodowym i nie dłuższe niż 45 minut w konkursie niemieckim. Natomiast Oscar dla najlepszego filmu krótkometrażowego jest przyznawany filmom trwającym nie dłużej niż 40 minut.

Jako filmy krótkometrażowe są realizowane zarówno filmy animowane, dokumentalne, eksperymentalne, jak i fabularne.

Pierwszym filmem krótkometrażowym był Roundhay Garden Scene (1888), przedstawiający rodzinę reżysera filmu, Louisa Aimé'a Augustina Le Prince'a.

W historii kina krótki metraż odegrał dużą rolę. Niskobudżetowe formy inspirowały bardziej znanych twórców i przesuwały granice przyzwoitości dopuszczalną w filmie. Ważne nazwiska związane z powstawaniem filmów krótkometrażowych pochodzą przede wszystkim ze środowiska amerykańskiego undegroundu działającego głównie w latach 60. i znanego amerykańskiej opinii publicznej ze swych skandalicznych produkcji, m.in. (w chronologicznym porządku):

  • Meshes of the Afternoon (1943) – Maya Deren i Alexander Hammid
  • Dog Star Man: Part I (1962) – Stan Brakhage
  • Blonde Cobra (1963) – Ken Jacobs
  • Eat (1963) – Andy Warhol
  • Scorpio Rising (1964) – Kenneth Anger
  • Hold Me While I’m Naked (1967) – George Kuchar
  • Report (1967) – Bruce Conner

Ważną rolę także odgrywała francuska scena niezależna, tytuły: