Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem
Ilustracja
Zatwierdzona odznaka pamiątkowa GOM[1]
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1999

Rozformowanie

2011

Tradycje
Kontynuacja

6 WOG - GZ Czarne

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Edward Szysz

Ostatni

ppłk Andrzej Szutowicz

Organizacja
Numer

JW 4141[2]

Dyslokacja

Czarne

Podległość

• 8 DOW (1999-2001)
• Wojewódzki Sztab Wojskowy w Gdańsku (do-2005)
• POW (2005-2011)

Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem – polska jednostka wojskowa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, funkcjonująca w latach 1999–2011.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość Czarne została w 1945 roku włączona do Polski[3]. Wraz z odbudową miasta w 1951 roku na terenie Czarnego utworzono garnizon wojskowy[4]. W 1998 roku w wyniku restrukturyzacji wraz z rozformowaniem 2 Dywizji Zmechanizowanej rozformowano 13 Brygadę Zmechanizowaną i 2 batalion zaopatrzenia stacjonujące w Czarnem[5][a]. Na bazie brygady sformowano z dniem 1 stycznia 1999 roku Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem, który wraz z 6 Rejonowymi Warsztatami Technicznymi przekazano w podporządkowanie 8 Dywizji Obrony Wybrzeża z Koszalina[4][6].

Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny stacjonował w Czarnem w kompleksie koszarowym po rozformowanej 13 BZ znajdującym się przy ul. 27 lutego (dziś Strzelecka 35)[4][7][6]. Komendantem GOM został mianowany z dniem 1 stycznia 1999 roku ppłk mgr inż. Edward Szysz, był jednocześnie dowódcą garnizonu Czarne, który obejmował swoją właściwością także Szczecinek. GOM w Czarnem pełnił również rolę Komendy Garnizonu Czarne[8][9][10]. Funkcjonował także przy GOM Samodzielny Ośrodek Duszpasterstwa Wojskowego w Czarnem w kościele parafialnym, należący do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnem, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[11][12].

W 2001 roku nastąpiła zmiana podporządkowania z 8 DOW pod WSzW Gdańsk. Od 2003 roku GOM w Czarnem był jednostką budżetową. W 2005 roku zmieniła się po raz kolejny podległość służbowa i przeszedł w podporządkowanie dowództwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy i pozostał w jego strukturach do rozformowania. GOM był następcą prawnym po rozwiązanym poligonie Okonek, którego tereny przekazał w 2011 roku dla Lasów Państwowych[13].

Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem do końca 2011 roku został rozformowany, a jego ostatnim komendantem był ppłk mgr inż. Andrzej Szutowicz. W miejsce GOM Czarne utworzono Grupę Zabezpieczenia 6 WOG oraz Miejsce Składowania Sprzętu 1 Rejonowej Bazy Logistycznej[4].

Struktura[edytuj | edytuj kod]

  • komenda GOM
  • komenda Garnizonu Czarne

Zadania[edytuj | edytuj kod]

Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem miał zadania[15][16]:

  • Jednostka przeznaczona była do mobilizowania pododdziałów i oddziałów wojskowych na czas wojny;
  • GOM służył do utrzymania rezerw osobowych, gromadzenia i utrzymania w gotowości środków technicznych i materiałowych dla nowo formowanych jednostek wojskowych na wypadek mobilizacji;
  • był oddziałem gospodarczym dla wielu instytucji garnizonu Czarne;
  • wypełniając zadania oddziału gospodarczego współuczestniczył w utrzymaniu obiektów w garnizonie;
  • zabezpieczał działalność innych jednostek wojskowych i instytucji, w tym WKU Człuchów i WKU Szczecinek;
  • poprzez Klub Garnizonowy w Czarnem uczestniczył w życiu kulturalnym miasta, współuczestniczył w organizacji uroczystości patriotycznych w garnizonie Czarne.

Kultywowanie tradycji[edytuj | edytuj kod]

Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny od 1 stycznia 1999 do 31 grudnia 2011 roku był kontynuatorem tradycji wszystkich jednostek, które po wojnie stacjonowały w mieście Czarne[17][16][18]:

W 2011 wprowadzono odznakę pamiątkową i oznakę rozpoznawczą:

  • Decyzją Nr 511/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 grudnia 2010 r. wprowadzono odznakę pamiątkową,
  • Decyzją Nr 139/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 kwietnia 2011 r. oznakę rozpoznawczą.
Odznaka, oznaka GOM
Pierwsza odznaka z 1999
Oznaka rozpoznawcza GOM[19]

Żołnierze Garnizonowego Ośrodka Mobilizacyjnego[edytuj | edytuj kod]

W okresie od 1999 do końca 2011 komendantami GOM w Czarnem byli[8][2][20]:

Komendanci Garnizonowego Ośrodka Mobilizacyjnego
Stopień, imię i nazwisko Czasokres Jednostka Dyslokacja Terytorialny zasięg właściwości GOM
ppłk mgr inż. Edward Szysz 1999–2005 JW 4141 Czarne Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek
ppłk Sławomir Sulowski 2005–2006 JW 4141 Czarne Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek
ppłk dypl. Mariusz Józefko 2006–2009 JW 4141 Czarne Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek
ppłk mgr inż. Andrzej Szutowicz 2010–2011 JW 4141 Czarne Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zarządzenie MON nr PF 65/Org z 16 października 1997
  2. ↑ Miejsce uroczystości patriotycznych organizowanych przez GOM w Czarnem
  3. ↑ Funkcjonował tutaj Samodzielny Ośrodek Duszpasterstwa Wojskowego w Czarnem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Decyzja MON nr 511/MON z 31.12.2010
  2. ↑ a b Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
  3. ↑ Piskorski 1980 ↓, s. 121.
  4. ↑ a b c d Historia Garnizonu Czarne [online], 52brem.wp.mil.pl [dostęp 2022-09-13] (pol.).
  5. ↑ Wojtaszek i Kozłowski 2001 ↓, s. 231-232.
  6. ↑ a b Szutowicz 2010 ↓, s. 2-3.
  7. ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 235.
  8. ↑ a b Dowódcy garnizonu Czarne [online], 52brem.wp.mil.pl [dostęp 2022-09-13] (pol.).
  9. ↑ Szutowicz 2010 ↓, s. 2-5.
  10. ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 236.
  11. ↑ a b Dekret biskupa Józefa Guzdka ustalający przynależność parafii wojskowych do dekanatów. Ordynariat Polowy Wojska Polskiego. [dostęp 2022-09-17]. (pol.).
  12. ↑ Ordynariat Polowy. ordynariat.wp.mil.pl. [dostęp 2022-09-17]. (pol.).
  13. ↑ Szutowicz 2010 ↓, s. 3.
  14. ↑ Szutowicz 2010 ↓, s. 4.
  15. ↑ Szutowicz 2011 ↓, s. 14.
  16. ↑ a b Szutowicz 2010 ↓, s. 5.
  17. ↑ Barwy Jednostek i Instytucji Sił Zbrojnych [online], jednostki-wojskowe.pl [dostęp 2022-09-13] (pol.).
  18. ↑ Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 79-81.
  19. ↑ Decyzja MON nr 139/MON z 18.04.2011
  20. ↑ Zestawienie Garnizonów oraz Siedzib i Terytorialnego Zasięgu Właściwości ich Dowódców [online], sip.lex.pl [dostęp 2022-09-15] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
  • Andrzej Szutowicz, Jan Brycki: W zbroi i mundurze po ziemi drawieńskiej. Piła: PPR Tongraf, 2016, s. 235. ISBN 978-83-62581-95-5.
  • Tadeusz Krząstek, Andrzej Żak: Z ziemi włoskiej do Polski. Warszawa: Wydawnictwo Marrow SA, 1997, s. 79-81. ISBN 83-907396-5-8.
  • Andrzej Szutowicz (red.), Biuletyn Kawaliera Nr 4/2010, Stowarzyszenie Saperów Polskich w Drawnie, 2010, s. 2-5.
  • Andrzej Szutowicz (red.), Biuletyn Kawaliera Nr 4/2011, Stowarzyszenie Saperów Polskich w Drawnie, 2011, s. 14.
  • Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 121, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  • Historia Garnizonu Czarne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Garnizonowy_Ośrodek_Mobilizacyjny_w_Czarnem&oldid=72107150”