Guru Guru
| |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Aktywność |
1968 – obecnie |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Współpracownicy | |
| Conny Plank | |
| Strona internetowa | |
Guru Guru – zespół niemiecki, klasyfikowany jako główny przedstawiciel krautrocka. Muzykę, wykonywaną przez zespół na przestrzeni ponad 40 lat, można określić jako połączenie psychodelii, jazz rocka, space rocka i elementów muzyki eksperymentalnej. Aby wyrazić tę mieszankę stylów, formacja dodatkowo wzbogacała swój repertuar długimi improwizacjami.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zespół zrodził się z tria Guru Guru Groove, w którym występowali członkowie pierwszego, oficjalnego składu Guru Guru. Byli to perkusista Mani Neumeier (ur. w 1940 roku w Monachium), basista Uli Trepte oraz recytujący na scenie teksty Hans Sachs. Neumeier i Trepte wykonywali wówczas jazzowe improwizacje, które mieli okazje już grać gdy razem występowali w szwajcarskim freejazzowym trio Irene Schweitzer Trio, którego liderem była pianistka Irene Schweitzer.
Debiut Guru Guru nastąpił w sierpniu 1968 roku na festiwalu w Heidelbergu. Niecały rok później nastąpiła pierwsza zmiana składu (odszedł Sachs), która rozpoczęła lawinę przetasowań personalnych w grupie. W ciągu całej kariery, przez zespół przewinęło się ponad 20 muzyków. Liderem jest niezmiennie od początku istnienia zespołu Mani Neumeier.
Neumeier i Trepte zdecydowali się na pozyskanie do współpracy gitarzysty. W ciągu roku, przez zespół przewinęło się ich kilku do momentu kiedy do grupy dołączył Ax Genrich z Agitation Free. W ten sposób wykrystalizował się jeden z najbardziej znanych składów Guru Guru. Genrich umożliwił grupie granie dużo cięższej muzyki, a jego zamiłowanie do eksperymentalnych dźwięków i pirotechniki spowodowało, że znalazł wspólny język z Neumeierem i Trepte.
Pod wpływem fanów, zespół zarejestrował materiał na swoją debiutancką płytę zatytułowaną UFO wydaną w 1970 roku przez, specjalizującą się w muzyce awangardowej, wytwórnię Ohr. Muzyka na płycie to niezwykła psychodeliczno-narkotyczna mieszanka ciężkiego gitarowego space rocka. Całość ocierała się o chaos i robiła wrażenie całkowitej improwizacji wypełnionej niezliczonymi efektami, pogłosami i sprzężeniami. Czuć również halucygenną otoczkę i obecność narkotyków, chociażby w tekstach i tytułach utworów, np. Der LSD Marsch.
Zespół w tym czasie udzielał się też politycznie, reprezentował Niemiecki Socjalistyczny Związek Studentów, którego wyrazem były quasi-polityczne wystąpienia w czasie koncertów. Jednocześnie członkowie zespołu żyli wraz z członkami ekipy technicznej oraz groupies w hipisowskiej komunie.
Muzycznie formacja już rok później wydała swój drugi album zatytułowany Hinten ze śmiałą jak na swe czasy okładką, a tuż przed odejściem Trepte światło dzienne ujrzał kolejny album pod tytułem Kanguru. Obie płyty były rozwinięciem stylu znanego z UFO, jednak muzyka brzmiała już bardziej uporządkowanie i pozbawiona była chaosu. Jednak nadal były to długie improwizowane kompozycje z często absurdalnymi tekstami i tytułami, np. Bo Diddley. Album Kanguru wydany w 1972 roku rozpoczął współpracę grupy z nowo powstałą wówczas wytwórnią Brain.
Nowym basistą został Bruno Schaab, a na rynku w 1973 roku pojawił się album Guru Guru. Jest to przełomowy moment w historii zespołu ze względu na pojawienie się elementu scenicznego zatytułowanego Der Elektrolurch wykreowanego przez Neumeiera i Genricha. Jest to wyimaginowane stworzenie przypominające wyglądem ogromną szarańczę, za które Neumeier przebierał się podczas występów na żywo.
Po wydaniu tej płyty odszedł Schaab, a na jego miejsce zaangażowano Hansa Hartmana, który miał spore doświadczenie jako muzyk jazzowy. To spowodowało, że również styl Genricha uległ złagodzeniu i w związku z tym muzyka całego zespołu zasadniczo zmieniła się. W tym czasie, Neumeier więcej także udzielał się wokalnie, a na muzykę i teksty wpływ miała też obecność w komunie Indian z plemienia Szoszonów. Ostateczną zmianą stylu była też kolejna zmiana wytwórni. Od tej chwili pracodawcą była firma Atlantic Records.
Płyta, która powstała w tym okresie nosi tytuł Don’t Call Us, We Call You i jest zdecydowanie odmienna od swych poprzedniczek. Muzyka złagodniała, słychać było na niej elementy jazzu i muzyki etnicznej. Był to jednak ostatni album nagrany z Axem Genrichem, który w pewnym sensie zamykał pierwszy etap działalności zespołu.
Grupa kontynuowała zmianę stylu na bardziej jazzrockowy z elementami rytmów afrykańskich, muzyki latynoskiej i muzyki z Bliskiego Wschodu. Odpowiedzialnym za ten styl był nowy gitarzysta o perskich korzeniach Houschang Nejadepour. Jednak po wydaniu Dance Of The Flames w 1974 roku, jego z kolei zmienił na krótko Conny Veit z zespołu Gila.
W tym czasie Neumeier zaprosił kilku swoich znajomych muzyków do uczestnictwa w projekcie Mani und seine Freunde. Styl nadal obfitował w jazzrockowe kompozycje, jednak dzięki członkom zespołu Cluster, nabrał także cech stylu ambient.
Kolejna płyta z zupełnie nowymi członkami zespołu, to Tango Fango, której cechą charakterystyczną mogą być rytmy funku oraz obecność Rolanda Schaffera – gitarzysty grającego również na saksofonie, który jest obecny w składzie do dnia dzisiejszego. Płyta również odnowiła współpracę z wytwórnią Brain. Był to też okres kiedy zespół wystąpił w telewizji (program niemieckiej stacji WDR pod tytułem Rockpalast) oraz w filmie Notwehr. w którym członkowie zespołu wcielili się w postaci z hipisowskiej grupy rockowej.
Od tej pory zespół lekko powracał do swoich pierwotnych pomysłów muzycznych, dodając polityczne i pro-ekologiczne teksty. Intensywne trasy koncertowe z ciągle zmieniającymi się składami, zawiodły zespół do takich krajów jak Stany Zjednoczone i Japonia, gdzie grupa cieszy się do dnia dzisiejszego bardzo wielkim szacunkiem. Sam Neumeier ożenił się z Japonką.
W latach '80, Neumeier poświęcił się karierze solowej i doskonaleniu swojego stylu gry na perkusji, później w latach '90 w muzyce Guru Guru można odnaleźć elementy muzyki elektronicznej.
Obecnie zespół nadal funkcjonuje, nagrywa płyty, wydaje archiwalne zapisy na żywo i ciągle intensywnie koncertuje. W 2008 roku odbył trasę z zespołem Birth Control zatytułowaną Der Elektrolurch Meets Gamma Ray. Mani Neumeier jest jednym z organizatorów corocznego festiwalu muzyki krautrockowej Fikenbach. Ostatnią płytą zespołu był album Doublebind wydany w 2011 roku.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy studyjne:
- 1970 UFO
- 1971 Hinten
- 1972 Känguru
- 1973 Guru Guru
- 1973 Don’t Call Us, We Call You
- 1974 Dance Of The Flames
- 1975 Mani und seine Freunde
- 1976 Tango Fango
- 1977 Globetrotter
- 1979 Hey Du!
- 1981 Mani In Germani
- 1983 Mani Neumeiers neue Abenteuer
- 1987 Jungle
- 1993 Shake Well
- 1995 Wah Wah
- 1997 Moshi Moshi
- 2000 2000 Gurus
- 2005 In the Guru Lounge
- 2008 PSY
- 2011 Doublebind
Pozostałe wybrane albumy (koncertowe i kompilacje):
- 1974 Der Elektrolurch(2 LP)
- 1978 Live (2 LP)
- 1988 Guru Guru 88
- 1988 Live 72
- 1996 Mask (limited edition)
- 1999 Live 98 (3 CD)
- 2003 Essen 1970
- 2007 Wiesbaden 1972
- 2009 Live on tour 2008
- 2009 Wiesbaden 1973
Obecny skład[edytuj | edytuj kod]
- Mani Neumeier
- Hans Reffert
- Peter Kühmstedt
- Roland Schaeffer
Byli członkowie zespołu[edytuj | edytuj kod]
- Hans Sachs
- Eddy Naegeli
- Jim Kennedy
- Uli Trepte
- Ax Genrich
- Bruno Schaab
- Hans Hartmann
- Houschaeng Nejadepour
- Conny Veit
- Jogi Karpenkiel
- Josef Jandrisits
- Dieter Bornschlegel
- Ingo Bischof
- Butze Fischer
- Gerald Hartwig
- Heinz Gembus
- Hellmut Hattler
- Phillip Meier
- Tommy Baluff
- Peter Wolbrandt
- Erwin Ditzner
- Barbara Lahr
- Uli Zuefle
- Razem Ruebel
- Luigi Archetti
Współpracownicy[edytuj | edytuj kod]
- Karl Maria von Sinnen
- Ingolf Bergstroem
- Fitti Meier
- Mitzi
- Conny Plank
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W.Korpała, G. Siwek „Rarytasowy Rock”, Warszawa 1998