Huka minima

Huka minima
Forster et Wilton, 1973
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	lejkowcowate
Rodzaj	Huka
Gatunek	Huka minima

Huka minima – gatunek pająka z rodziny lejkowcowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1973 roku przez Raymonda Roberta Forstera i Cecila Louisa Wiltona w czwartej części monografii poświęconej pająkom Nowej Zelandii. Jako miejsce typowe wskazano Taumarunui na Wyspie Północnej.

Morfologia

Holotypowa samica ma karapaks długości 0,5 mm i szerokości 0,39 mm oraz opistosomę (odwłok) długości 0,81 mm i szerokości 0,48 mm. Barwa karapaksu jest jasnosłomkowożółta. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest w dwóch niemal prostych w widoku grzbietowym rzędach. Oczy wszystkich par są podobnych rozmiarów z wyjątkiem oczu przednio-środkowych, które są wyraźnie mniejsze. Czworokąt utworzony przez oczy par środkowych jest czterokrotnie szerszy z tyłu niż z przodu i trzykrotnie dłuższy niż na przedzie szeroki. Szczękoczułki mają po 2 zęby na krawędziach tylnych oraz po 3 zęby na przednich krawędziach bruzd. Sternum jest owalne w zarysie.

Odnóża są jasnosłomkowożółte. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: IV, I, II, III. Najdłuższa para osiąga 1,46 mm długości. Trzy pierwsze pary odnóży pozbawione są kolców. Pazurki górne mają po 10 ząbków, a pazurki dolne po jednym ząbku.

Opistosoma (odwłok) jest czarno pigmentowana. Wyposażona jest w szerokie, trzykrotnie szersze niż długie siteczko przędne o podzielonym pólku przędnym. Kądziołki przędne przedniej pary są szeroko rozstawione.

Ekologia i występowanie

Gatunek ten jest endemitem Nowej Zelandii, znanym tylko z miejsca typowego. Zasiedla lasy, gdzie bytuje w ściółce.