IRB Women’s Sevens World Series (2012/2013) – inauguracyjna edycja IRB Women’s Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.
W październiku 2012 roku IRB ogłosiła, że sezon będzie się składać z czterech turniejów – w Dubaju, Houston, Kantonie i Amsterdamie – rozegranych w okresie od listopada 2012 do maja 2013 roku. Tylko pierwszy z nich odbył się łącznie z turniejem męskim, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z czego sześć uczestniczyło we wszystkich zawodach sezonu, pozostałe natomiast wyłaniono w drodze eliminacji bądź rankingów z sześciu regionów podległych IRB[3]. Panel sędziowski cyklu składał się jedynie z kobiet[4][5].
Zwyciężając w trzech z czterech zawodów, w inauguracyjnym cyklu triumfowały Nowozelandki, a ich przedstawicielka Portia Woodman została najlepszą pod względem zdobytych punktów (105) i przyłożeń (21)[6][7].
Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których sześć (Anglia, Australia, Kanada, Holandia, Nowa Zelandia i USA) jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), pozostałe natomiast są wyłaniane w drodze regionalnych eliminacji bądź rankingów[3]. Zostały one ogłoszone w październiku[8] i grudniu 2012 roku[9].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[10]:
- wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut[10].
Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[10]:
| Miejsce
|
Punktacja
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
16
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
8
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W przypadku tej samej ilości punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[10]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej ilości zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
| Turnieje |
|
|---|
| Stadiony |
|
|---|
| Stali uczestnicy |
|
|---|
| Pozostali uczestnicy |
|
|---|
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Zjednoczone Emiraty Arabskie
Stany Zjednoczone
Chiny
Holandia
Nowa Zelandia
Anglia
Kanada
Australia
Rosja
Południowa Afryka
Hiszpania
Brazylia
Irlandia
Francja
Japonia
Argentyna
Fidżi
Trynidad i Tobago
Tunezja