Igor Amosow
 komandor
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1979 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Igor Aleksandrowicz Amosow ros.: Игорь Александрович Амосов (ur. 2 maja 1922 w Petersburgu, zm. 14 marca 2008) – radziecki wojskowy, wywiadowca, dyplomata, historyk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1939 pełnił służbę w radzieckiej Marynarce Wojennej. Od lipca 1939 do marca 1943 studiował w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej im. Frunzego, a od października 1947 do sierpnia 1951 – w Wojskowej Akademii Dyplomatycznej. Posiadł znajomość języków angielskiego, francuskiego, niemieckiego, hiszpańskiego i polskiego[1].
Uczestniczył w działaniach wojennych we Flocie Czarnomorskiej jako dowódca działu nawigacyjnego trałowca bazowego „Iskatiel” (od kwietnia 1943 do grudnia 1944), nawigator dywizjonu dozorowców i trałowców (od grudnia 1944 do kwietnia 1945) i flagowy nawigator 1 Brygady Trałowania Krymskiego MOR (od października 1945 do października 1947)[1].
Od listopada 1953 do kwietnia 1954 był zastępcą radzieckiego attaché morskiego w poselstwie ZSRR w USA. Brał tam udział w operacjach wywiadowczych, w trakcie których został zdekonspirowany przez FBI i zmuszony do wyjazdu z USA[2].
Od kwietnia 1954 był doradcą wojskowym szefa Oddziału II Sztabu Głównego polskiej Marynarki Wojennej. W listopadzie 1956 wyjechał do ZSRR, gdzie do grudnia 1957 był wykładowcą Wojskowej Akademii Dyplomatycznej, po czym powrócił do Polski jako - oficjalnie - przedstawiciel Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR przy Sztabie Generalnym Wojska Polskiego (faktycznie - oficer łącznikowy GRU); na tym stanowisku pozostawał do października 1960[1][3].
Następnie do listopada 1966 był starszym oficerem, zastępcą szefa i szefem grupy GRU Sztabu Generalnego SZ ZSRR, po czym wyjechał na Kubę, gdzie do listopada 1971 pełnił funkcję attaché wojskowego, lotniczego i morskiego w poselstwie ZSRR na Kubie[1].
11 kwietnia 1962 został awansowany do stopnia komandora[1].
Ponownie skierowany do GRU w Sztabie Generalnym SZ ZSRR był szefem 2 Zarządu (do marca 1974). Powrócił do służby dyplomatycznej jako attaché wojskowy, lotniczy i morski w poselstwie ZSRRВ w Algierii - na placówce przebywał do grudnia 1978. Do czerwca 1979 pozostawał do dyspozycji GRU Sztabu Generalnego SZ ZSRR, po czym został zwolniony do rezerwy[1].
Od sierpnia 1979 był starszym współpracownikiem naukowym Instytutu Historii Wojskowości Ministerstwa Obrony ZSRR, sekretarzem Rosyjskiej Komisji Historii Wojskowości, członkiem międzynarodowego komitetu wojskowo-historycznej bibliografii; był profesorem Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Czerwonego Sztandaru (1945)
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (1944)
- dwukrotnie Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (1946, 1985)
- dwukrotnie Order Czerwonej Gwiazdy (1939, 1972)
- Order „Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III stopnia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1961).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Алексеев М.А., Колпакиди А.И., Кочик В.Я.: Энциклопедия военной разведки. 1918-1945 гг.. Moskwa: 2012, s. 51. ISBN 978-5-9950-0219-2.
- ↑ Пьер Хасс, Джордж Капоши: КГБ в ООН (pol. KGB w ONZ).
- ↑ Leszek Pawlikowicz: Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2004, s. 52-53. ISBN 83-7399-074-7.