Iwan Czistiakow (1865–1939)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Czistiakow
Иван Дмитриевич Чистяков
generał generał
Data urodzenia

27 lipca 1865

Data i miejsce śmierci

15 maja 1939
Łuck

Przebieg służby
Lata służby

1892–1917

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Iwan Dmitrijewicz Czistiakow, ros. Иван Дмитриевич Чистяков (ur. 27 lipca 1865, zm. 15 maja 1939 w Łucku) – rosyjski wojskowy (generał), emigrant.

Ukończył gimnazjum w Jarosławiu, a w 1891 uniwersytet w Sankt Petersburgu. Następnie wstąpił do armii rosyjskiej. W 1892 ukończył pawłowską szkołę wojskową. Służył w stopniu podporucznika w batalionie kadrowym lejbgwardii Rezerwowego Pułku Piechoty. W 1896 r. awansował do stopnia porucznika, w 1900 sztabskapitana, zaś w 1904 r. kapitana. Objął dowództwo kompanii w lejbgwardii 3 Pułku Strzeleckiego. W 1909 otrzymał Order Świętego Stanisława 2 klasy. W [910 mianowano go pułkownikiem. Brał udział w I wojnie światowej. Od poł. listopada 1914 r. pełnił funkcję starszego adiutanta przy sztabie Piotrogradzkiego Okręgu Wojskowego. W poł. maja 1915 r. objął dowództwo 151 Piatigorskiego Pułku Piechoty. Od poł. kwietnia 1916] dowodził brygadą w 38 Dywizji Piechoty. Odznaczono go Orderem Św. Jerzego 4 klasy. W poł. lipca tego roku awansował na generała majora. Pod koniec stycznia 1917 został dowódcą 183 Dywizji Piechoty. Od końca kwietnia tego roku znajdował się w rezerwie oficerskiej przy sztabie Dźwińskiego Okręgu Wojskowego. Następnie krótko dowodził 7 Turkiestańską Dywizją Strzelecką. Po rewolucji bolszewickiej udał się na emigrację. Zamieszkał w Polsce.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Siergiej W. Wołkow, Офицеры российской гвардии, 2002