Iwan Rusew

Iwan Rusew
Иван Русев
Pełne imię i nazwisko	Иван Атанасов Русев
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1872 ; Szumen
Data śmierci	1 lutego 1945
	Minister spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej
Okres	od 20 sierpnia 1887; do 4 lutego 1891
Poprzednik	Christo Stojanow
Następca	Andrej Lapczew
	Multimedia w Wikimedia Commons

Iwan Rusew
Иван Русев
	; Iwan Rusew (1917)
	generał major
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1872 ; Szumen
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1945 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1892–1918
Siły zbrojne	Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska,; I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Iwan Atanasow Rusew (bułg. Иван Атанасов Русев, ur. 27 listopada 1872 w Szumenie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał major, minister spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej Carstwa Bułgarii (1923), deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 21. (1923–1927), 22. (1927–1931), 23. (1931–1934) i 25. (1940–1944) kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Atanasa Rusewa. W 1892 ukończył szkołę wojskową w Sofii w stopniu podporucznika i otrzymał przydział do 7 presławskiego pułku piechoty. W 1895 uzyskał awans na stopień porucznika i rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu^[1]. Po ukończeniu studiów w 1900 uzyskał awans na kapitana i powrócił do kraju. Pracował w sekcji operacyjnej sztabu armii. Po awansie na stopień podpułkownika w 1910 objął stanowisko szefa sztabu 9 pleweńskiej dywizji piechoty, skąd trafił do szkoły oficerów rezerwy^[1].

W czasie I i II wojny bałkańskiej pełnił funkcję szefa sztabu 8 tundżańskiej dywizji piechoty. W listopadzie 1913 po awansie na stopień pułkownika przeniesiony do II Okręgu Inspekcyjnego armii. W czasie I wojny światowej na stanowisku szefa sztabu 2 Armii, od 1916 dowodził 7 rilską dywizją piechoty, a w 1918 objął dowództwo 2 trackiej dywizji piechoty^[1]. W tym samym roku przeszedł w stan spoczynku.

Od maja 1920 pracował w administracji centralnej państwa i był działaczem Związku Wojskowego^[1]. Brał aktywny udział w przygotowaniach do zamachu stanu 9 czerwca 1923, a po jego sukcesie objął resort spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej w rządzie Aleksandra Cankowa. Brał aktywny udział w tłumieniu powstania wrześniowego 1923. Od 1932 działacz Narodowego Ruchu Socjalnego Aleksandra Cankowa^[1].

Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944 aresztowany i skazany na karę śmierci. Stracony przez rozstrzelanie 1 lutego 1945 w Sofii^[1]. W 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił go z wszystkich zarzutów.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1892)
porucznik (Поручик) (1895)
kapitan (капитан) (1900)
major (Майор) (1905)
podpułkownik (Подполковник) (1910)
pułkownik (Полковник) (1913)
generał major (Генерал-майор) (1917)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Waleczności 3. i 4. st. II klasy
Order Świętego Aleksandra III stopnia z mieczami
Order za Zasługi
Order Zasługi Wojskowej II. i IV. stopnia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 391–392.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 391–392.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878–1944 г. vol.5. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 171.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 391–392.

[1]