Język liana-seti
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3 tys. (1989) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | ste | ||
| IETF | ste | ||
| Glottolog | lian1255 | ||
| Ethnologue | ste | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język liana-seti, także: seti-liana, seti, liana[1], teula, liambata-kobi[2] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji. Według danych z 1989 r. posługuje się nim 3 tys. osób[3][4].
Jego użytkownicy zamieszkują dość rozległy obszar centralnej części wyspy Seram[1].
Osoby z zewnątrz posługują się określeniem „seti”, natomiast sama społeczność używa nazwy „liana”[1]. Dodatkowo publikacja Atlas bahasa tanah Maluku podaje „liambata” jako alternatywną nazwę tego samego języka[1]; według autorów analizy leksykostatystycznej z 1989 r. oraz Ethnologue (wyd. 22) jest to odrębny język (in. salas, salas gunung; 50 użytkowników)[5][6]. Region charakteryzuje się złożoną sytuacją językową, co prowadzi do rozbieżności w klasyfikacji[1].
Dostępne materiały obejmują dwie listy słownictwa (opublikowane w 1981 r.)[7]. W artykule z 1931 r.[8] zawarto pewne dane z tego języka, opisanego wraz z benggoi jako „uhei-kahlakim”[4]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Mark Taber (red.): Atlas bahasa tanah Maluku. Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura, 1996, s. 63. ISBN 979-8132-90-4. OCLC 40713056. [dostęp 2023-08-07]. (indonez.).
- ↑ Loski i Loski 1989 ↓, s. 108.
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Liana-Seti, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Loski i Loski 1989 ↓, s. 121.
- ↑ Loski i Loski 1989 ↓, s. 108, 121.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Salas, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ W. A. L. Stokhof, Lia Saleh-Bronkhorst, Alma E. Almanar: Holle lists: vocabularies in languages of Indonesia. Vol. 3/1. Southern Moluccas; Central Moluccas: Seram (I). Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1981, s. 177–184, seria: Pacific Linguistics D-35; Materials in languages of Indonesia 4. DOI: 10.15144/PL-D35. ISBN 0-85883-242-9. (ang.).
- ↑ Odo D. Tauern. Beitrag zur Kenntnis der Sprachen und Dialekte von Seran. Die Wahinama-Sprache. (Schlß). „Anthropos”. 26 (1/2), s. 109–139, 1931. ISSN 0257-9774. OCLC 5547299586. JSTOR: 40446141. (niem.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Russel A. Loski, Gail M. Loski: The Languages Indigenous to Eastern Seram and Adjacent Islands. W: Wyn D. Laidig (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 6: Maluku. Summer Institute of Linguistics, 1989, s. 103–141. [dostęp 2023-08-01]. (ang.).