Języki malajsko-polinezyjskie centralne
| Obszar | |
|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna |
|
| Podział |
• język bima |
| Kody rodziny językowej | |
| ISO 639-5 | plf |
| Glottolog | cent2245 |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. | |
Języki malajsko-polinezyjskie centralne – postulowana gałąź w ramach grupy języków malajsko-polinezyjskich, należącej do wielkiej rodziny austronezyjskiej[1][2]. Obszar zamieszkany przez ludy posługujące się tymi językami obejmuje tereny należące do dwóch państw: Indonezji i Timoru Wschodniego. Dokładniej, na obszar ten składają się Małe Wyspy Sundajskie oraz centralne i południowe Moluki[2][3].
Dane lingwistyczne ujawniają, że grupa centralna języków malajsko-polinezyjskich stanowi kompleks języków dzielących szereg innowacji (fonologicznych, leksykalnych i morfosyntaktycznych), które nie są jednak właściwe dla wszystkich reprezentantów gałęzi[4].
Podział wewnętrzny[edytuj | edytuj kod]
Istnieją różne propozycje klasyfikacji tej rodziny. Według serwisu Glottolog (4.2, 2020) podział wewnętrzny grupy przedstawia się w następujący sposób:[5]
- język bima
- języki flores-sumba-hawu
- języki flores-lembata
- języki południowotanimbarskie
- języki kei-tanimbar
- języki aru
- języki centralnomolukańskie
- języki timorskie (A, B)
- języki babar
- język kowiai.
W nowszej klasyfikacji Glottolog (4.4, 2021) grupy flores-lembata, flores-sumba-hawu wraz z językiem bima włączono do wspólnej grupy języków bima-lembata[6].
Glottolog (4.6, 2022) łączy języki babar z timorskimi[7]. Tam też umieszczono dwa języki południowotanimbarskie (seluwasan i selaru)[7]. Redaktorzy bazy danych Ethnologue (wyd. 23) wyróżniają dodatkową grupę babar, poza gałęzią timor-babar[8][9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Blust 1993 ↓.
- ↑ a b Adelaar 2005 ↓, s. 9.
- ↑ Robert Blust, The Austronesian Languages, wyd. popr., Canberra: Asia-Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2013 (Asia-Pacific Linguistics 008), s. 32, ISBN 978-1-922185-07-5 [zarchiwizowane z adresu 2019-03-23] (ang.).
- ↑ Blust 1993 ↓, s. 263–270.
- ↑ Harald Hammarström i inni, Central Malayo-Polynesian [online], Glottolog 4.2, 2020 [dostęp 2022-08-21] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström i inni, Central Malayo-Polynesian [online], Glottolog 4.4, 2021 [dostęp 2022-08-21] (ang.).
- ↑ a b Harald Hammarström i inni, Central Malayo-Polynesian [online], Glottolog 4.6, 2022 [dostęp 2022-08-21] (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Timor-Babar, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 23, Dallas: SIL International, 2020 [dostęp 2020-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-09] (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Babar, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 23, Dallas: SIL International, 2020 [dostęp 2020-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-28] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Blust, Central and Central-Eastern Malayo-Polynesian, „Oceanic Linguistics”, 32 (2), 1993, s. 241–293, DOI: 10.2307/3623195, OCLC 5546284256, JSTOR: 3623195 (ang.).
- Alexander Adelaar, The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective, [w:] Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.), The Austronesian languages of Asia and Madagascar, Abingdon–New York: Routledge, 2005, s. 1–42, DOI: 10.4324/9780203821121, ISBN 978-0-7007-1286-1, ISBN 978-0-203-82112-1, OCLC 53814161 (ang.).