Jacques Handschin
| Imię i nazwisko |
Jacques Samuel Handschin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Jacques Samuel Handschin (ur. 5 kwietnia 1886 w Moskwie, zm. 25 listopada 1955 w Bazylei[1][2]) – szwajcarski muzykolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do gimnazjum w Moskwie[1], gdzie uczył się gry na organach[2]. Następnie uczył się w szkole handlowej w Neuchâtel[1]. W 1905 roku podjął studia historyczne i matematyczne na Uniwersytecie w Bazylei[1][2], kontynuował edukację w Monachium (1905–1906) i Lipsku (1906–1907)[1]. W Lipsku pobierał także lekcje teorii i gry na organach u Maxa Regera i Karla Straubego, później był uczniem Charlesa-Marie Widora w Paryżu[1][2]. W dziedzinie muzykologii pozostał samoukiem, konsultował się jedynie z Hugo Riemannem i Erichem Moritzem von Hornbostelem[1][2]. W latach 1909–1920 uczył gry na organach w Konserwatorium Petersburskim[1][2]. Występował jako organista, propagował w Rosji twórczość J.S. Bacha[1], wykonywał też dzieła współczesnych rosyjskich kompozytorów takich jak Aleksandr Głazunow i Siergiej Taniejew[2]. Od 1914 roku był organistą luterańskiego kościoła św. Piotra w Petersburgu[2].
W 1920 roku wyemigrował do Szwajcarii[1][2]. W 1921 roku uzyskał na Uniwersytecie w Bazylei tytuł doktora na podstawie dysertacji Choralbearbeitungen und Kompositionen mit rhythmischen Text in der mehrstimmigen Musik des 13. Jahrhunderts, tamże w 1924 roku habilitował się na podstawie pracy Über die mehrstimmige Musik der St. Martial-Epoche sowie die Zusammenhänge zwischen Notre Dame und St. Martial und die Zusammenhänge zwischen einem dritten Stil und Notre Dame und St. Martial[1][2]. Wykładał muzykologię na Uniwersytecie w Bazylei jako docent (1924–1930), profesor nadzwyczajny (1930–1935) i profesor zwyczajny (1935–1955)[1]. Był organistą Linsebühlkirche w St. Gallen (1920–1924), Peterskirche w Zurychu (1924–1935) i Martinskirche w Bazylei (1935–1955)[1].
Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]
W swojej pracy zajmował się wieloma dziedzinami muzykologii historycznej i systematycznej, publikował prace poświęcone muzyce starożytnej, średniowiecznej, renesansowej i barokowej, a także psychologii i teorii muzyki oraz etnomuzykologii[1]. Największe znaczenie mają jego badania nad muzyką średniowiecza, w tym wczesnym organum, twórczością szkół Notre-Dame i Saint-Martial oraz angielską wielogłosowością[1]. Zgromadził ponad 70 tysięcy mikrofilmów średniowiecznych rękopisów[1]. Do najważniejszych prac Handschina należą: La Musique de l’antiquité (Paryż 1946), Der Toncharakter: Eine Einführung in die Tonpsychologie (Zurych 1948) i Musikgeschichte im Überblick (Lucerna 1948)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 69–70. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1445. ISBN 978-0-02-865528-4.