Jan Kanty Fibich
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
Jan Kanty Fibich (ur. 20 października 1872 w Krakowie, zm. 29 maja 1906 w Monte Carlo) – polski oficer, sportowiec, przedsiębiorca.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był oficerem zawodowym C. K. Armii. Był żołnierzem pułku ułanów we Lwowie[1]. Został mianowany kadetem w kawalerii ze starszeństwem z 1 września 1892[2]. W tym czasie służył w szeregach 12 pułku ułanów w Esseg[3]. Następnie został awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1894[4] i od tego roku w kolejnych latach służył w 3 pułku ułanów (stacjonującym w Łańcucie, od 1895 przeniesiony do Gródka)[5][6][7], a w 1896 był urlopowany[8].
Uczestniczył wielokrotnie w zawodach jeździeckich[1]. Na początku września 1897 startując w stopniu porucznika wygrał gonitwę „September Steeple Chase” na torze Freudenau w Wiedniu[9]. Był znanym sportsmenem w Galicji[10][1]. Po wystąpieniu z armii zajął się sportem automobilowym, był posiadaczem jednego z pierwszych w swoim rodzaju pojazdów we Lwowie, którym rozwijał nieosiągalne wówczas prędkości w tym rejonie[1]. Po zakupieniu pojazdu marki Fiat, zdolnym rozwinąć prędkość do 80 km/h, w dniu 26 września 1904 odbywał próbną jazdę na trasie między Jasłem a Krosnem; maszyna kierowana przez Włocha z kilkoma pasażerami na pokładzie, w tym Fibichem, dokonała śmiertelnego przejechania mężczyzny w miejscowości Potok[10].
Po swojej babce, Straszewskiej, odziedziczył majątek w miejscowości Lipniki, w tym rafinerię nafty „Fibich-Straszewska”[1]. Był znany z rozrzutnego i swawolnego trybu życia[1]. Niechętny do uprawiania roli i prowadzenia przedsiębiorstwa odstąpił odziedziczony majątek swojej siostrze, Byszewskiej[1]. Część zyskanej gotówki przeznaczył na kupno terenów naftowych w Borysławiu[1]. Po ojcu odziedziczył udział w rafinerii „Fibich-Stawiarski”, który także zbył celem uzyskania gotówki[1].
12 września 1905 poślubił Kazimierę Helenę hrabinę Starzeńską (ur. 1883), córkę hr. Edwarda Starzeńskiego[11][12].
W 1906 udał się do Monte Carlo z resztką pieniędzy, które także roztrwonił, po czym popełnił samobójstwo[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Smutny koniec. „Nowości Illustrowane”. Nr 23, s. 14, 19, 9 czerwca 1906.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1893. Wiedeń: 1893, s. 616.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1893. Wiedeń: 1893, s. 713.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1895. Wiedeń: 1895, s. 592.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1894. Wiedeń: 1894, s. 705.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1895. Wiedeń: 1895, s. 675.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1896. Wiedeń: 1895, s. 669.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1897. Wiedeń: 1896, s. 711.
- ↑ Kroniczka wiedeńska. „Słowo Polskie”. Nr 212, s. 2, 11 września 1897.
- ↑ a b Kronika. Katastrofa automobilowa. „Nowa Reforma”. Nr 225, s. 2, 1 października 1904.
- ↑ Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów / Warszawa: 1908, s. 898.
- ↑ Jan Kanty Fibich. sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).