Jan Nebesio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Nebesio
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1953
Sanok

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Odznaka pamiątkowa „Krzyż Solidarności Walczącej”

Jan Stefan Nebesio (ur. 1 stycznia 1953 w Sanoku) – polski działacz związkowy i opozycji demokratycznej w PRL, radny Rady Miasta Sanoka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 stycznia 1953 w Sanoku jak syn Józefa (1914-1984[1]) i Michaliny (1926-2015[2])[3][4][5]. Od grudnia 1970 do 1995 był pracownikiem Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan” na wydziale W-5[3][4]. Od września 1980 należał do NSZZ „Solidarność”, pełniąc funkcję społecznego zastępcy przewodniczącego NSZZ „S” na swoim wydziale[3][4]. W 1981 został absolwentem Technikum Mechanicznego przy Centrum Kształcenia Ustawicznego w Sanoku[4]. Po wprowadzeniu stanu wojennego działał w podziemiu[4]. Był zatrzymywany 27 października 1982 (zwolniony), potem w listopadzie 1982 (zwolniony 31 grudnia 1982)[4]. 31 sierpnia 1983 Sąd Wojewódzki w Krośnie na mocy amnestii umorzył postępowanie prowadzone przeciw niemu, zaś został wtedy zastosowany dozór oraz okres próby w wymiarze trzech lat[3][4][5]. W okresie od 2 listopada 1982 do 19 marca 1984 był rozpracowywany przez Wydział V komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej / Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krośnie w ramach SOR o kryptonimie „Powielacz”, a do 24 sierpnia 1989 przez p. V Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Sanoku w ramach SOR o kryptonimie „Inicjatywa[4]. W latach 80. działał w podziemnej „Solidarności”, udzielając się przy organizacji uroczystości i manifestacji[4]. Od 1986 należał do Solidarności Walczącej, kierował sanockim pododdziałem tej organizacji[4]. 30 września 1988, wspólnie z Kazimierzem Gierczakiem, Henrykiem Kozikiem i Franciszkiem Obercem, założył komisję wzgl. Komitet Organizacyjny „Solidarności” w Autosanie celem relegalizacji[3][4].

W 1989 był przewodniczącym Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Sanoku oraz działał w Komitecie Obywatelskim w Sanoku[3][4]. Od 1990 należał do Partii Wolności, był szefem biura tejże w Sanoku, od 1991 przewodniczącym struktur[3][4]. Pod koniec 1993 wyrokiem Sądu Najwyższego został uniewinniony[3]. W wyborach samorządowych w 1994, startując z listy Podkarpackiego Forum Prawicy – Koalicja Dla Sanoka, uzyskał mandat radnego Rady Miasta Sanoka kadencji 1994-1998[6][7][8][9][4]. W 1997 założył w Autosanie oddziału związku „Sierpień 80”[4]. W lipcu 1998 został wybrany wiceprzewodniczącym zarządu okręgowego Ruchu Odbudowy Polski w województwie krośnieńskim[10]. W wyborach samorządowych w 1998 ubiegał się o mandat radnego Rady Powiatu Sanockiego startując z listy Ruchu Patriotycznego „Ojczyzna”[11]. W październiku 2001 został wybrany naczelnikiem szkolenia w gnieździe Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku[12]. Bezskutecznie ubiegał się o mandat radnego Rady Miasta Sanoka w wyborach samorządowych 2010 startując z listy Prawa i Sprawiedliwości[13].

Żonaty z Różą Nebesio, ma trzy córki[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Józef Nebesio. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-09-26].
  2. Michalina Nebesio. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-09-26].
  3. a b c d e f g h i Radni nowej kadencji. Jan Nebesio. „Tygodnik Sanocki”. Nr 44 (156), s. 11, 4 listopada 1994. 
  4. a b c d e f g h i j k l m n o Czesław Nowak: Jan Nebesio. encysol.pl. [dostęp 2020-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-09)].
  5. a b Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych". Jan Nebesio. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-08-24].
  6. Masz 189, wybierz jednego. „Echo Sanoka”. Nr 21, s. 7, 6 czerwca 1994. 
  7. Najwięcej 454, najmniej 3. lekarze popularni, abstynenci nie. „Echo Sanoka”. Nr 24, s. 8, 27 czerwca 1994. 
  8. Wybory samorządowe i pozostałe. sokolsanok.pl. [dostęp 2014-11-22].
  9. Mamy nową Radę!. „Tygodnik Sanocki”. Nr 25 (137), s. 1, 3, 24 czerwca 1994. 
  10. k. Zmiany w ROP-ie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31, s. 1, 31 lipca 1998. 
  11. Wybory ’98. „Tygodnik Sanocki”. Nr 38, s. 10, 18 września 1998. 
  12. Bartosz Błażewicz. Walne Sokoła. „Tygodnik Sanocki”. Nr 43 (520), s. 11, 26 października 2001. 
  13. Informacje o kandydacie. wybory2010.pkw.gov.pl. [dostęp 2022-10-19].
  14. M.P. z 2007 r. nr 59, poz. 679.
  15. Odznaczenia w 25. rocznicę powstania „Solidarności Walczącej”. prezydent.pl, 2007-06-15. [dostęp 2020-08-24].
  16. M.P. z 2020 r. poz. 811
  17. Jolanta Ziobro. Po prostu byli ludźmi. „Tygodnik Sanocki”. Nr 43 (989), s. 11, 29 października 2010.