Jan Odrzywolski

Jan Odrzywolski
	; Nałęcz
Rodzina	Odrzywolscy herbu Nałęcz
Data śmierci	1652
Żona	Marianna Gembicka; Anna Czuryło

Jan Odrzywolski herbu Nałęcz (zm. w 1652 roku) – kasztelan czernihowski w latach 1646–1652, starosta winnicki w latach 1638–1652, starosta żydaczowski w latach 1628–1638, strażnik wielki koronny w latach 1619–1621, w 1624 rotmistrz chorągwi kozackiej.

Studiował w Dillingen w 1590 roku i w Padwie w latach 1592–1594^[1].

Słynny zagończyk, rotmistrz wojsk kwarcianych w 1618 roku, uczestnik wojen moskiewskich, szwedzkich i tureckich oraz walk z Kozakami.

Poseł na sejmy 1639 i 1642 roku z województwa bracławskiego.

Protegowany hetmana Stanisława Koniecpolskiego, był katolikiem^[2].

Jego żoną była Marianna Gembicka, wdowa po Franciszku Hieronimie Gostomskim^[3] i Anna Czuryło (z. 1647), córka Marcina i Anny Jazłowieckiej^[4].

Został zamordowany w 1652 roku po bitwie pod Batohem podczas rzezi polskich jeńców, aczkolwiek po kraju krążyły przez kilka lat pogłoski, jakoby uratował go dla okupu jakiś znaczny Tatar.

Osobny artykuł: Rzeź polskich jeńców pod Batohem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Marcin Broniarczyk. Wykształcenie świeckich senatorów w Koronie za Władysława IV. „Kwartalnik Historyczny”. R. CXIX, 2012, 2, s. 290.
↑ Petro Kulakovs'kij, Urzędnicy ziemscy Czernihowszczyzny i Siewierszczyzny (do 1648 r.), w: Studia Źródłoznawcze = Commentationes T. 38 (2000), s. 66.
↑ Zbigniew Anusik, Dwa ostatnie pokolenia Tęczyńskich herbu Topór. Kilka korekt i uzupełnień dotyczących genealogii rodu, w: Przegląd Historyczny, 111, 2020, 4, s. 728-729.
↑ Zbigniew Anusik, Kasztelana sandomierskiego Mikołaja Spytka Ligęzy (ok. 1563–1637) sprawy rodzinne i majątkowe. Przyczynek do genealogii i dziejów gorzyckiej linii rodziny Ligęzów herbu Półkozic, w: Przegląd Nauk Historycznych R. XXI, nr 1 (2022), s. 97.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wiesław Majewski: Odrzywolski Jan h. Nałęcz (ok. 1590–1652), pułkownik, kasztelan czernihowski. [W:] Polski Słownik Biograficzny. T. ХХІІІ/3, zeszyt 98. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk : Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1978, s. 562–566.

[1] Marcin Broniarczyk. Wykształcenie świeckich senatorów w Koronie za Władysława IV. „Kwartalnik Historyczny”. R. CXIX, 2012, 2, s. 290.

[2] Petro Kulakovs'kij, Urzędnicy ziemscy Czernihowszczyzny i Siewierszczyzny (do 1648 r.), w: Studia Źródłoznawcze = Commentationes T. 38 (2000), s. 66.

[3] Zbigniew Anusik, Dwa ostatnie pokolenia Tęczyńskich herbu Topór. Kilka korekt i uzupełnień dotyczących genealogii rodu, w: Przegląd Historyczny, 111, 2020, 4, s. 728-729.

[4] Zbigniew Anusik, Kasztelana sandomierskiego Mikołaja Spytka Ligęzy (ok. 1563–1637) sprawy rodzinne i majątkowe. Przyczynek do genealogii i dziejów gorzyckiej linii rodziny Ligęzów herbu Półkozic, w: Przegląd Nauk Historycznych R. XXI, nr 1 (2022), s. 97.

[1]

[2]

[3]

[4]