Janusz Atlas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Atlas
Ilustracja
Janusz Atlas (2007)
Pełne imię i nazwisko

Janusz Aleksander Atlas

Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1949
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 stycznia 2010
Warszawa

Zawód, zajęcie

prawnik, dziennikarz sportowy, rzecznik prasowy

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Janusz Aleksander Atlas (ur. 30 stycznia 1949 w Warszawie, zm. 3 stycznia 2010 tamże) – polski dziennikarz, publicysta i pisarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Janusz Atlas (1970)
Grób dziennikarzy Janusza i Stefana Atlasów na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Syn Stefana (1920–1985), dziennikarza radiowego[1]. Był absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Do listopada 2008 był zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Piłka Nożna”. W czasopiśmie zajmował się przede wszystkim tematyką korupcji w polskim futbolu, a także Ekstraklasą i polską piłką reprezentacyjną. Pisał również felietony Sytuacje podbramkowe. W 1988 otrzymał nagrodę trzeciego stopnia "Złotego Pióra", przyznawaną przez Klub Dziennikarzy Sportowych. Jako jedyny w historii polskiego dziennikarstwa sportowego uhonorowany został trzykrotnie piłkarskim Oskarem stacji telewizyjnej Canal+[2]. Współpracował z redakcjami „Sztandaru Młodych”, „Sportowca”, „Motoru”, „Szpilek” oraz „Tempa”[3]. Gościł jako pytający w programie 100 pytań do...

Od stycznia 2009 r. działał w strukturach Polskiego Związku Piłki Nożnej, gdzie kierował Komisją ds. Mediów. 1 października 2009 został rzecznikiem prasowym PZPN. 29 października tego samego roku na stanowisku zastąpiła go Agnieszka Olejkowska[4][5].

Był autorem kilku książek, związanych nie tylko z tematyką sportową. Zagrał także epizodyczne role w kilku filmach.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Katarzyną Dowbor i związany z Hanną Bakułą[6]. Miał dwóch synów: Michała i Aleksandra.

Zmarł na szpiczaka[7]. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 23B-6-12)[8].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 17 maja 2001 za zasługi dla rozwoju sportu i publicystyki sportowej został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[9].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • Złote Pióro (nagroda III stopnia): 1988
  • Piłkarskie Oskary Canal+ (trzykrotnie)

Książki[edytuj | edytuj kod]

  • Atlas towarzyski, Warszawa 1991
  • Atlas kryminalny, Warszawa 1992
  • Atlas erotyczny – wszystko o kobietach, Warszawa 1993
  • Atlas figur przeróżnych, Warszawa 2004
  • Poczet polskich olimpijczyków

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

  • 1982 – Punkty za pochodzenie (mężczyzna przy szatni)
  • 1982 – Życie Kamila Kuranta, odc. 5 (pisarz Zdzisio)
  • 1983 – Incydent na pustyni (prezes)
  • 1984 – Zdaniem obrony (kierowca)
  • 1996 – Ekstradycja 2, odc. 9 (dziennikarz na konferencji)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Uczniowie oraz absolwenci Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie. W: Jerzy Ferdynand Adamski: 75 lat Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie. Brzozów: Muzeum Regionalne PTTK w Brzozowie, 1984, s. 37.
  2. ↑ MJ/PAP, Janusz Atlas nie żyje [online], Newsweek, 3 stycznia 2010 [dostęp 2023-04-16] (pol.).
  3. ↑ Janusz Atlas – jaki był naprawdę?. wp.pl, 1 września 2010. [dostęp 2013-07-30].
  4. ↑ Agnieszka Olejkowska będzie rzeczniczką PZPN. 90minut.pl, 29 października 2009. [dostęp 2011-09-13].
  5. ↑ Zmiana błyskawiczna – nowa rzeczniczka PZPN. wp.pl, 29 października 2009. [dostęp 2011-09-13].
  6. ↑ Katarzyna Dowbor: Mężczyźni mojego życia. The Facto, 2013, s. 15. ISBN 978-83-61808-28-2.
  7. ↑ Janusz Atlas nie żyje. gazeta.pl, 3 stycznia 2010. [dostęp 2010-01-03].
  8. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  9. ↑ M.P. z 2001 r. nr 23, poz. 406 – pkt 9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Atlas&oldid=72993614”