Johannes Regis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johannes Regis
Data urodzenia

ok. 1425

Data i miejsce śmierci

ok. 1496
Soignies (?)

Gatunki

muzyka poważna, muzyka renesansu

Zawód

kompozytor

Johannes Regis; także Jehan Leroy[1] (ur. ok. 1425, zm. ok. 1496 prawdopodobnie w Soignies[1]) – franko-flamandzki kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1451 roku był kanonikiem przy kościele St Vincent w Soignies, gdzie prowadził chór chłopięcy[1]. Podobną funkcję pełnił też przy katedrze NMP w Antwerpii[2]. Od 1460 roku był związany z katedrą w Cambrai, gdzie poświadczony jest źródłowo jako sekretarz Guillaume’a Dufaya[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Wysoko ceniony przez Johannesa Tinctorisa, wraz z Ockeghemem i Busnoisem należał do generacji następców Dufaya i Binchoisa[1]. Msze Regisa oparte są o cantus firmus, z częstymi transpozycjami i wykorzystaniem kilku melodii stałych, czasem jednocześnie w kilku głosach[1]. Zaginiona Msza L’homme armé uważana jest za najstarszy przykład mszy z wykorzystaniem tej melodii jako cantus firmus[1].

Spośród jego kompozycji zachowały się 2 msze 4-głosowe: Missa „Dum sacrum mysterium”/„L’homme armé” i Missa „Ecce ancilla Domini”/„Ne timeas Maria”, motety 5-głosowe: Ave Maria (...) virgo serena (sekwencja), Celsitonantis/Abrahe fit promissio, Clangat plebs flores/Sicut lilium, Lauda Sion Sahatorem/Ego sum partii, Lux solempnis adest/Repleti sunt omnes, O admirabile commercium/Verbum caro, Salve sponsa, Ave Maria (...) benedicta, ronda 3-głosowe Puis que ma dame/Je m’en voy i 4-głosowe S’il vous plait. Zaginęły napisane przez Regisa 3-głosowa Missa crucis, 3-głosowa Missa „L’homme armé” i 5-głosowe offertorium Regina caeli laetare[1]. Ponadto przypisywane jest mu autorstwo 6-głosowego motetu Ave rosa speciosa/Beata mater[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 345. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2951–2952. ISBN 0-02-865530-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]