Kamienica Leona Breslauera w Warszawie
 nr rej. 1410-A z 15.01.1990[1]
| |
 Kamienica od strony ul. Górnośląskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy |
1904 |
| Pierwszy właściciel |
Leon Breslauer |
| Kolejni właściciele |
Karol Olszowski, Skarb Państwa |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′28,081″N 21°01′46,337″E/52,224467 21,029538
| |
Kamienica Leona Breslauera[2] − zabytkowa kamienica znajdująca się przy ul. Górnośląskiej 22 w Warszawie.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Trzypiętrowa, 11-osiowa kamienica została wybudowana w 1904[2]. Bogata secesyjna oprawa fasady budynku frontowego zawiera elementy zaczerpnięte ze świata flory, fauny i fantazji, m.in. fryz z liści i owoców kasztanowca, uskrzydlone główki kobiece i oryginalną kompozycję z pęków roślinnych otaczających pawia[3]. Wiele elementów secesyjnych znajduje się także wewnątrz kamienicy[4]. Przejazd bramny na osi środkowej jest poprzedzony schodkami, a dwuskrzydłowe drzwi parą odbojów bramnych w kształcie krasnali z tarczami z datą produkcji „1898”[5].
Budynek frontowy w partii fasady i wnętrz stanowi najbogatszy i najlepiej zachowany przykład architektury secesji wśród warszawskich kamienic[5].
Nieznacznie uszkodzony w 1939, poddany renowacji przez właścicieli w latach 40. XX wieku. Po II wojnie światowej upaństwowiony, a mieszkania zostały podzielone na mniejsze[6].
W 1990 budynek został wpisany do rejestru zabytków[1]. W 1996 zreprywatyzowany[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zestawienie zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 30 czerwca 2021 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 32. [dostęp 2021-10-13].
- ↑ a b Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Dmochowskiego-Furmańska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 65. ISBN 83-9006629-2-2.
- ↑ Anna Szkurłat: Secesja w architekturze Warszawy. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1999, s. 136. ISBN 83909794-9-7.
- ↑ Anna Szkurłat: Secesja w architekturze Warszawy. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1999, s. 137. ISBN 83909794-9-7.
- ↑ a b Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Dmochowskiego-Furmańska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 66. ISBN 83-9006629-2-2.
- ↑ Magdalena Stopa, Jan Brykczyński, Ostańce. Kamienice warszawskie i ich mieszkańcy, t. 1, Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2013, s. 51, ISBN 978-83-62020-50-8.
- ↑ ZAŁĄCZNIK NR 1. WYKAZ POSTĘPOWAŃ DEKRETOWYCH ZAKOŃCZONYCH W LATACH 1990-2016 WYDANIEM DECYZJI ZWROTOWEJ Z UWZGLĘDNIENIEM SPRAW, W KTÓRYCH ZOSTAŁA WYDANA DECYZJA INDEMNIZACYJNA PRZEZ MINISTRA FINANSÓW [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-07-04] (pol.).