Kamil Różewicz
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1950 |
| Specjalność: historia | |
| Alma Mater | |
| 1973-1982 | |
| Uniwersytet Wrocławski, Instytut Historyczny | |
| Okres zatrudn. |
1973-1982 |
Kamil Różewicz (ur. 1950 w Gliwicach[1]) – polski naukowiec.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kamil Różewicz syn Tadeusza i Wiesławy z domu Kozłowskiej; brat Jana. W czasie nauki w liceum ogólnokształcącym wstąpił do ZMS a w klasie maturalnej do PZPR (1968). Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim (1968-1973). Po ukończeniu nauki został asystentem w Instytucie Historycznym UWr[2]. Jednocześnie rozpoczął doktorat: „Max Weber jako metodolog i teoretyk historii” na Uniwersytecie Poznańskim. W 1979 w Instytucie Historycznym pojawił się fałszywy, sfabrykowany przez SB, Biuletyn Informacyjny SKS-u "Podaj Dalej" (nr 7), w którym umieszczono nieprawdziwe informacje o Leszku Budrewiczu[3][4][5]. Różewicz został oskarżony przez Wiktora Grotowicza[6] i SKS o jego kolportaż. Po kilku miesiącach oskarżenie zostało wycofane. Leszek Budrewicz po latach skomentował tę sprawę: Ja już wtedy byłem zdruzgotany, jak się okazało, że Różewicz nie kolportował. Popełniliśmy błąd i nie wyplączemy się z tego. Celem operacji SB było zaszkodzenie Tadeuszowi Różewiczowi, który w latach 1968 i 1971 został zgłoszony do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Po tych wydarzeniach Kamil dostał rozstroju nerwowego i zachorował na paranoję schizofrenoidalną. W 1982 przeszedł na rentę.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Magdalena Grochowska, Różewicz. Rekonstrukcja. Tom 1, ISBN 978-83-66778-33-7