Kierdeja (herb szlachecki)
Kierdeja – herb szlachecki
Opis herbu
Tarcza dzielona w słup, w polu prawym błękitnym, trzy lilie w słup, pole lewe czerwone, w klejnocie trzy pióra strusie
Najwcześniejsze wzmianki
Według źródeł był to herb nadany przez Ludwika Węgierskiego Kierdejowi, który miał być pochodzącym z Krymu potomkiem chana Tatarów Perekopskich. Ponieważ Kierdej wyróżnił się podczas zdobywania zamku bełskiego w 1377 otrzymał w nagrodę indygenat polski. Świadectwem tego wydarzenia są lilie wzięte z herbu królewskiego rodu Andegawenów. Od tegoż Kierdeja pochodzić miały rody, które przybrały nazwiska od przypadłych im po wielkim protoplaście posiadłości: Hosckich z Hoszczy, Tajkurskich z Tajkur, Czapliców-Szpanowskich ze Szpanowa.
Herb wielu rodzin szlacheckich pochodzących z Wołynia, Litwy i ziemi chełmskiej.
Znane są średniowieczne znaki pieczętne: 1451 - Hryczko Kierdejowicz z Pomorzan, wojewoda podolski; 1454 - Wańko z Kwasiłowa, kasztelan chełmski.
Pierwszy raz pojawia się w źródłach pisanych, sądowych 1436 r.
Herbowni
Czaplic, Dzius, Dziusa, Dziusz, Dżusa, Girdziewicz, Girsztowt, Hojski, Hoscki, Hościł, Hoścki, Jarmund, Kierdej, Kierdeja, Kierdejowicz, Kiernicki, Koziński, Krzywicki, Krzywiecki, Mniszyński, Mylski, Pohorecki, Szpanowski, Wielhorski.
Bibliografia
- Szymon Okolski Orbis Polonus – Kraków, 1641-1643
- Ks. Wojciech Wijuk Kojałowicz Herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator - (1660) 1897
- Zbigniew Leszczyc Herby szlachty polskiej – Lwów 1908
- Tadeusz Gajl Herby szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów – Gdańsk 2003