Kołacinek
51°52′00″N 19°49′53″E/51,866667 19,831389| wieś | |
 Detale z fasady kościoła w Kołacinku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
244[2] |
| Strefa numeracyjna |
46 |
| Kod pocztowy |
95-061[3] |
| Tablice rejestracyjne |
EBR |
| SIMC |
0726903 |
Położenie na mapie gminy Dmosin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu brzezińskiego  | |
| 51°52′00″N 19°49′53″E/51,866667 19,831389[1]
| |
Kołacinek – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie brzezińskim, w gminie Dmosin.
Wieś szlachecka Kołacin Mały położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie rawskim ziemi rawskiej województwa rawskiego[4].
W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich tom IV strona 269, z roku 1883 można przeczytać między innymi:
- Kołacinek (Kołaczynko), wieś i folwark, powiat brzeziński, gmina Mroga Dolna, parafia Kołacinek.Posiada kościół parafialny drewniany i szkołę. W r. 1827 było tu 29 domów, 199 mieszkańców.[...] Parafia Kołacinek dekanatu brzezińskiego liczy 2000 dusz. W 1609 r. wieś była własnością Plichtów; parafialny kościół katolicki już w 1521 r. istniał, w 1788 przebudowany. W 1609 r. należały do parafii wsie: Kołaczyn Wielki [przyp. dziś Kołacin], Kołaczyn Mały [przyp. dziś Kołacinek], Koziełły [przyp. dziś Koziołki], Kotulin, Kobelin [przyp. dziś Kobylin], Zaczywilki [przyp. dziś Zacywilki].
W Kołacinku działa grupa teatralna. Uczestniczą w tej grupie dzieci od lat 10 do 19, które mają za sobą m.in. wyjazd do Bratysławy, gdzie występowały przed publicznością.
28 kwietnia 2007 roku w Kołacinku otwarto Park Jurajsko-Botaniczny "Dino-Park" z naturalnej wielkości figurami dinozaurów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wieś znana już w XVI wieku; w 1521 r. powstał pierwszy drewniany kościół.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[5] na listę zabytków wpisane są obiekty:
- kościół drewniany pw. Wszystkich Świętych (nr rej.: 333 z 29.05.1967) z zabytkową drewnianą dzwonnicą (nr rej.: 377 z 29.05.1967).
- Kościół wzniesiono w XVIII wieku, w miejscu pierwszego kościoła, a później przebudowano w 1788 r.; dobudowano do niego kaplice boczne, a w 1870 r. dobudowano kruchtę i zakrystię. Budynek drewniany, w konstrukcji zrębowej, z zewnątrz szalowany deskami. Fasada kościoła klasycyzująca. Dach dwuspadowy, kryty blachą; nad prezbiterium dach namiotowy. Na dachu nad nawą główną - wieżyczka z latarnią i cebulastą kopułką, mieszczącą sygnaturkę. Zakrystia pokryta dachem pulpitowym.
- Wnętrze kościoła: jednonawowe (nawa główna); dwie boczne kaplice od strony zachodniej, otwarte na nawę; prezbiterium zamknięte wielobocznie; kruchta; zakrystia. Ściany boczne i sufit zdobione polichromiami. Chór w konstrukcji drewnianej, na który prowadzą drewniane schody. Nad chórem znajduje się sklepienie pseudozwierciadlane.
- cmentarz kościelny, nr rej.: 943 z 19.11.1993
- cmentarz rzymskokatolicki, nr rej.: 839 z 19.12.1991
- zespół dworski, 2 poł. XIX w.:
- dwór, nr rej.: 774 z 6.04.1987
- park, nr rej.: 566 z 20.06.1981
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 56266
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-07].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 498 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-17].
| Siedziba gminy | |
|---|---|
| Wsie |
|
| Osada | |
| Integralne części wsi |
|
- ↑ Florentynów, 1.) fol., powiat łowicki, par. Dmosin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 477.