Konstanty Laidler
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
inżynier |
| Odznaczenia | |
| |
Konstanty Laidler (ur. 13 sierpnia 1909, zm. 17 stycznia 1969) – polski chemik, organizator przemysłu chemicznego w Polsce po II wojnie światowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Kazimierza. W 1927 ukończył IV Państwowe Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie[1]. Następnie studiował chemię na Politechnice Lwowskiej (1928–1933). Po studiach pracował w laboratorium badawczym Fabryki Związków Azotowych w Mościcach. We wrześniu 1934 zgłosił się do odbycia jednorocznej ochotniczej służby wojskowej. Przez pierwszych dziesięć miesięcy uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie odbył dwumiesieczną praktykę w jednostce artylerii[2]. W tym czasie mieszkał we Lwowie przy ul. Ossolińskich 17a[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 i 7. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3].
Po kampanii wrześniowej przedostał się najpierw do Francji, następnie do Szkocji, gdzie pełnił funkcję oficera obserwacyjnego dywizji pancernej. W latach 1943–1947 pracował w liverpoolskiej fabryce «Bamag», najpierw w biurze studiów, później jako projektant działu azotowego. Po powrocie do Polski kierował Zakładami Chemicznymi w Kędzierzynie, przeprowadzając ich odbudowę po zniszczeniach wojennych. Z jego inicjatywy podjęto w Kędzierzynie, po raz pierwszy na terenie Polski, produkcję mocznika. Z jego inicjatywy uruchomiono również produkcję dwucyjanodwuamidu, melaminy, metanolu, formaliny, pomocniczych środków dla włókiennictwa, nawozów płynnych, w tym wody amoniakalnej.
W latach 1955–1960 był wicedyrektorem a następnie dyrektorem Departamentu Techniki Ministerstwa Przemysłu Chemicznego. W 1964 stanął na czele podległemu resortowi Instytutu Chemii Ogólnej. W 1966 powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki.
Uchwałą Rady Państwa z 9 lutego 1954 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie przemysłu chemicznego[4].
Pochowany w alei zasłużonych cmentarzu Powązkowskim grób 145[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kucharski 1928 ↓, s. 119.
- ↑ a b Rocznik 1935 ↓, s. 104.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 208.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 24, poz. 388.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KONSTANTY LAIDLER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-11-18].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław M. Brzozowski, Konstanty Laidler, Polski Słownik Biograficzny, t.XVI, 1970-1971, s.410-411
- Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Władysław Kucharski (red.). Lwów: 1928.
- Rocznik SPRA 1934–1935. Alfred Prager (red. nacz.) Aleksander Epstein (red.) Kazimierz Heymanowski (red.) Władysław Halicki (red.) Konstanty Laidler (red.) Zygmunt Ostrowski (red.) Piotr Rospondek (red.). Warszawa: Zakłady Drukarskie F. Wyszyński i Spółka, 1935.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.