Krum Kolew
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1910–1935 |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Pełne imię i nazwisko |
Крум Недев Колев |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres |
od 22 stycznia 1935 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Krum Nedew Kolew (bułg. Крум Недев Колев, ur. 24 lipca 1890 w Wielkim Tyrnowie, zm. 27 kwietnia 1970 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał major, w roku 1935 minister spraw wewnętrznych Carstwa Bułgarii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1910 ukończył szkołę wojskową w Sofii, awansowany we wrześniu 1910 na stopień podporucznika. Rozpoczął służbę w 20 pułku piechoty. W czasie wojen bałkańskich dowodził kompanią w 5 pułku piechoty. W czasie I wojny światowej dowodził batalionem w 12 pułku piechoty[1].
Po zakończeniu wojny służył w wojskach ochrony pogranicza, jako dowódca odcinka, skąd przeszedł na stanowisko administracyjne w ministerstwie wojny[1]. W 1930 objął dowództwo 21 pułku piechoty, a w 1933 – 9 pułku piechoty. Od 1934 komendant szkoły oficerów piechoty w Sofii[1]. W tym samym roku jako jeden z przywódców Związku Wojskowego zaangażował się w przygotowania do zamachu stanu[1]. Po zamachu komendant Akademii Wojennej w Sofii, a następnie dyrektor Dyrekcji Odnowy Społecznej. W styczniu 1935 stanął na czele resortu spraw wewnętrznych w rządzie Penczo Złatewa. Podał się do dymisji w kwietniu 1935 i objął funkcję dyrektora Wojskowego Instytutu Geograficznego. Brał udział w przygotowaniach do zamachu stanu, za co stanął przed sądem i został skazany na karę śmierci[1]. Wkrótce zamieniono mu wyrok na karę dożywotniego pozbawienia wolności. W 1940 opuścił więzienie w wyniku amnestii[1].
Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944 awansowany na stopień generała-majora. Zmarł w 1970 w Sofii.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik (Подпоручик) (1910)
- porucznik (Поручик) (1913)
- kapitan (Капитан) (1917)
- major (Майор) (1920)
- podpułkownik (Подполковник) (1925)
- pułkownik (Полковник) (1931)
- generał major (Генерал-майор) (1944)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 233–234.
- Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 118.