LVI Korpus Pancerny (III Rzesza)
.jpg)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Tradycje | |
| Rodowód |
LVI Korpus Zmotoryzowany |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa agresja na ZSRR bitwa o Berlin | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
wojska pancerne |
| Podległość |
4 Armia Pancerna (1944) |
| Skład |
patrz tekst |
LVI Korpus Pancerny, (niem. LVI. Panzerkorps) – jeden z niemieckich korpusów pancernych, uczestniczył w ataku na Związek Radziecki, w Berlinie oddał się do niewoli Armii Czerwonej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jednostka jako LVI Korpus Zmotoryzowany została sformowana 15 lutego 1941 roku w Bawarii, na potrzeby planowanego ataku na ZSRR. 1 marca 1942 roku została przemianowana na LVI Korpus Pancerny[1]. Szlak bojowy Korpus dowodzony przez Ericha von Mansteina rozpoczął atakiem z Prus Wschodnich w kierunku Dyneburga, który zdobył 26 czerwca 1941 roku[2]. Przez cały okres wojny Korpus walczył na froncie wschodnim przeciw Armii Czerwonej.
Dotarł aż pod Moskwę, gdzie w trakcie walk jego dalszy marsz został powstrzymany. Został zmuszony do odwrotu w czasie którego utracił wiele sprzętu. Po tej bitwie gen. Ferdinand Schaal, zauważył, że jego żołnierze stracili wolę walki i w obawie o dostanie się do niewoli starali się unikać pobytu na pierwszej linii[3]. Skład LVI KPanc. był ruchomy i w latach 1941-1945 tworzyły go między innymi jednostki: 10 Dywizja Pancerna, 19 Dywizja Pancerna oraz dywizje piechoty: 52, 131, 267, 321, 331[4] i Dywizja Zmotoryzowana SS „Totenkopf”[5].
W czasie ofensywy rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, LVI KPanc. został rozbity na ziemiach polskich, przez Armię Czerwoną. W lutym z niedobitków OW Wrocław odtworzyło LVI KPanc. ponownie[6]. W maju 1945 roku walczył on w obronie stolicy III Rzeszy. 2 maja 1945 roku szef sztabu LVI KPanc płk Theodor von Dufving nawiązał kontakt z dowództwem radzieckiej 47 Dywizji Strzeleckiej z 8 Gwardyjskiej Armii i oświadczył, że decyzją dowódcy korpusu Helmutha Weidlinga jednostki LVI KPanc. przerywają walkę i kapitulują[7]. O 15:00 do niewoli radzieckiej trafili żołnierze korpusu wraz z gen. Weidlingiem i garnizonem berlińskim[8].
Dowództwo korpusu[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy:
- gen. Erich von Manstein (1941)
- gen. Ferdinand Schaal (1941−1943)
- gen. Friedrich Hoßbach (1943)
- gen. Anton Graßer (1943)
- gen. Friedrich Hoßbach (1943−1944)
- gen. Johannes Block (1944−1945)
- gen. Rudolf Koch-Erpach (1945)
- gen. Helmuth Weidling (do 2 maja 1945)[7]
szef sztabu:
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład w dniu agresji na ZSRR[9]:
- 8 Dywizja Pancerna - gen. mjr Erich Brandenberger
- 3 Dywizja Zmotoryzowana - gen. por. Kurt John
- 290 Dywizja Piechoty - gen. por. Theodor von Wrede
Skład w czerwcu 1944[10]:
- 1 Dywizja Narciarska
- 26 Dywizja Piechoty
- 131 Dywizja Piechoty
- 253 Dywizja Piechoty
- 342 Dywizja Piechoty
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mitcham 2010 ↓, s. 234.
- ↑ Mitcham 2010 ↓, s. 236.
- ↑ Forczyk i Gerrard 2008 ↓, s. 87.
- ↑ Bishop 2009 ↓, s. 90,109.
- ↑ Fiszer i Gruszczyński 2009 ↓, s. 75.
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 236.
- ↑ a b Zbiniewicz 1988 ↓, s. 277.
- ↑ Piekałkiewicz 1997 ↓, s. 323.
- ↑ Fiszer i Gruszczyński 2009 ↓, s. 45.
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 169.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
- Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
- Robert Forczyk, Howard Gerrard: Moskwa 1941. Pierwsza porażka Hitlera. Kraków: 2008. ISBN 978-83-7396-709-0.
- Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska pancerne. Warszawa: 2010. ISBN 978-8311-11725-9.
- Janusz Piekałkiewicz: Wojna pancerna 1939-1945. Warszawa: 1997. ISBN 83-86848-56-1.
- Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: 1987. ISBN 83-01-06556-7.
- Fryderyk Zbiniewicz: Armia radziecka w wojnie z hitlerowskimi Niemcami 1941-1945. Warszawa: 1988. ISBN 83-11-07489-5.