Lord Berners

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lord Berners
Ilustracja
Imię i nazwisko

Gerald Hugh Tyrwhitt-Wilson

Data i miejsce urodzenia

18 września 1883
Arley Park

Pochodzenie

brytyjskie

Data i miejsce śmierci

19 kwietnia 1950
Faringdon House

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pisarz, malarz

Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Gerald Hugh Tyrwhitt-Wilson[1][2], 14. baron Berners[3], znany powszechnie jako lord Berners (ur. 18 września 1883 we Arley Park w hrabstwie Shropshire, zm. 19 kwietnia 1950 w Faringdon House w hrabstwie Berkshire[1][4]) – brytyjski kompozytor, pisarz i malarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Eton College[4]. W zakresie kompozycji był w znacznej mierze samoukiem[1][3][4]. Studiował harmonikę w Dreźnie, konsultował się też w zakresie instrumentacji u Igora Strawinskiego i Alfredo Caselli[5]. Początkowo działał jako dyplomata, był brytyjskim attaché w Konstantynopolu (1909–1911) i Rzymie (1911–1919)[1]. W 1918 roku odziedziczył po swoim wuju tytuł barona, majątek i posiadłość w Faringdon House[3].

Przyjaźnił się z George’em Bernardem Shawem, H.G. Wellsem, Osbertem Sitwellem[1] i Evelynem Waughem[3]. Cieszył się opinią ekscentryka, w swojej posiadłości w Faringdon House hodował pomalowane na różne kolory gołębie i podawał mieniące się różnymi barwami potrawy, jeździł też na wycieczki po Europie swoim Rolls-Royce’em, wożąc na tylnym siedzeniu pianino[3]. W 1935 roku wzniósł w Faringdon przypuszczalnie ostatnią folly w Wielkiej Brytanii[3].

Przez ponad 20 lat żył otwarcie w związku ze znacznie młodszym od siebie mężczyzną, Robertem Heberem-Percy’m, który po śmierci Bernersa w 1950 roku odziedziczył Faringdon House[3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Był oryginalnym kompozytorem, z tendencjami do humorystyki, wiele jego dzieł nosi cechy parodii[1][4][5][6]. Początkowo wydawał swoje kompozycje pod nazwiskiem Tyrwhitt-Wilson[6], zaś po 1918 roku jako Berners[5]. Jego język muzyczny cechuje się stosowaniem nowoczesnych środków harmonicznych[5]. Opublikował kilka powieści, m.in. The Camel (1936), The Girls of Radcliff Hall (1937), Far from the Madding War (1941), The Romance of a Nose (1942)[1][2] i The Château de Résenlieu (wyd. pośmiertnie 2000)[3], a także dwie autobiografie, First Childhood (Londyn 1934) i A Distant Prospect (Londyn 1945)[1][2][4][5][6]. Swoje prace malarskie wystawiał w Londynie w 1931 i 1936 roku[1][2][5].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][5][6])

Utwory instrumentalne

  • Trois morceaux na orkiestrę (1916)
  • Fantaisie espagnole na orkiestrę (1917–1918)
  • L’Uomo dai Baffi na instrument dęty drewniany solo, fortepian i smyczki (1918)
  • Fuga c-moll na orkiestrę (1924)

Utwory fortepianowe

  • Trois petites marches funèbres (1914)
  • Le Poisson d’or (1914)
  • Fragments psychologiques (1915)
  • Valses bourgeoises na 2 fortepiany (1917)

Pieśni

  • 3 Songs in the German manner (1913–1919)
  • 3 Chansons (1919–1920)
  • 3 Sea Shanties (1920)

Opera

Balety

Muzyka filmowa

  • Nicholas Nickleby (1947)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 320. ISBN 0-02-865526-5.
  2. ↑ a b c d Richard Kostelanetz: A Dictionary of the Avant-Gardes. London: Routledge, 2001, s. 63. ISBN 0-415-93764-7.
  3. ↑ a b c d e f g h The Queer Encyclopedia of Music, Dance, and Musical Theater. edited by Claude J. Summers. San Francisco: Cleis Press, 2004, s. 23–24. ISBN 1-57344-198-8.
  4. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 74. ISBN 0-674-37299-9.
  5. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 303. ISBN 83-224-0113-2.
  6. ↑ a b c d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 84. ISBN 978-0-19-957854-2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lord_Berners&oldid=71336535”