Loureiro (winorośl)
 Grono i liść loureiro | |
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy | |
| Pochodzenie |
pogranicze hiszpańsko-portugalskie[3] |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
6912 |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
zielonożółty |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
wczesne[3] |
Loureiro, loureira – odmiana winorośli o jasnej skórce. Uprawiana w północnej Portugalii i w Galicji na białe wina, w tym vinho verde[3]. Nazwa jest tożsama z tamtejszą nazwą lauru, którym pachną owoce[3]. Zaliczana do najlepszych szczepów portugalskich[4].
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Odmiana była znana już pod koniec XVIII wieku[3]. Instytut Geilweilerhof w swojej bazie podaje jako miejsce pochodzenia Hiszpanię[1]. Robinson, Harding i Vouillamoz podają bardziej precyzyjnie dolinę rzeki Lima, która jednak płynie przez Hiszpanię i Portugalię[3]. Odmiana została zidentyfikowana jako krzyżówka szczepów amaral i branco escola[1][3].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Loureiro dojrzewa wcześnie[3]. Odmiana jest wysokiej jakości i plenna[3], bardziej niż alvarinho, aromatyczna[5]. W Hiszpanii przepisy DO dopuszczają zbiór odpowiadający 87,5 hl/ha[6]. Szczep jest podatny na choroby, m.in. mączniaka prawdziwego i rzekomego i szkodniki[3].
Istnieje również rzadko uprawiana odmiana loureiro tinto, o nieustalonym dotąd pokrewieństwie[3]
Wina[edytuj | edytuj kod]
Obok alvarinho najlepsza odmiana na vinho verde[5]. Loureiro jest często mieszana ze szczepami trajadura i pedernã (arinto), które również uchodzą za dobrze nadające się do produkcji tego wina[2]. Vinho verde z odmiany loureiro jest delikatniejsze[7].
W zapachu wyróżniają się aromaty kwiatów lauru, lipy, pomarańczy i akacji[3]. W smaku nuty pomarańczy i brzoskwini[3].
Z loureiro, jako wyróżniającej się odmiany produkuje się niekiedy wina jednoodmianowe[8]
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Loureiro zyskało popularność od lat 60. i 70. XX wieku[3]. Odmiana loureiro jest szczególnie popularna w środkowej części regionu vinho verde, np. w regionie Lima[9][7]. Dopuszczona do win regionalnych Rios do Minho (o niższych wymogach niż vinho verde i możliwości wykorzystania obcych odmian)[5]. Jest dopuszczona do uprawy także w innych częściach Portugalii[3]. Obszar upraw w kraju rósł: w 1989 roku zarejestrowano 2384 ha, dziesięć lat później 3938 ha, a w 2007 roku – 5200 ha[10]. Według innego źródła w 2010 było w Portugalii 2428 ha obsadzonych odmianą[3].
W Hiszpanii loureira jest autoryzowana i uprawiana w apelacjach DO Rías Baixas, Ribeira Sacra i Ribeiro[11][3], gdzie jest tradycyjną odmianą[12]. Odmianą obsadzonych było: w 1989 roku 194 ha, w 1999 roku 453 ha[10], a w 2008 roku – 584 ha[3].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
Podstawowymi nazwami są loureiro (Portugalia) i loureira (Galicja)[2]. Inne to: amarnate, baiao, basto, branco redondo, branco redondos, dorado, dourada, dourado, false pedro, loeireiro blanco, loureiro branco, marques, marquez, rutherglen pedro[1]. Dzięki badaniom DNA okazało się, że kilka z używanych synonimów dotyczy innych odmian: arinto, arinto branco i gallego dourado[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Loureiro blanco w bazie danych Instytutu Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 września 2011)]. (ang.).
- ↑ a b c Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 506-507. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 554-555. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 174. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
- ↑ a b c Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 333. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 167. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
- ↑ a b Joachim Krieger: Portugalia. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 658. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 176. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
- ↑ Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 105. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- ↑ a b Area tabular listing. Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 listopada 2014)]. (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 309. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ David Schwarzwälder: Hiszpania. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 618. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Galeria zdjęć odmiany. vivc.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-03)].