Lubowo (Litwa)
54°22′00″N 23°02′10″E/54,366667 23,036111
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Okręg | |||
| Rejon | |||
| Gmina | |||
| Populacja (2011) • liczba ludności |
| ||
Położenie na mapie Litwy  | |||
| 54°22′00″N 23°02′10″E/54,366667 23,036111
| |||
Lubowo (lit. Liubavas; alt. Lubów) – miasteczko na Litwie, na Suwalszczyźnie, w okręgu mariampolskim, w rejonie kalwaryjskim, siedziba gminy Lubowo.
Miejscowość leży przy samej granicy z Polską. Na południe od miasta przepływa Szeszupa.
Prawa miejskie Lubowo otrzymało od króla Augusta III Sasa w 1734 roku. Posiada herb z wyobrażeniem N. Panny Trempińskiéj[1].
Miasteczko posiada kościół zbudowany w 1770 przez ks. J.A. Kozłowskiego, poświęcony w 1882.
Za Królestwa Polskiego Lubowo było miastem należącym do powiatu kalwaryjskiego w guberni suwalskiej. 1 stycznia 1853 utraciło prawa miejskie[2]. Następnie był siedzibą wiejskiej gminy Lubów.
Ludność miasteczka w 1897 r. wynosiła 964 osoby, w 1923 r. 593 osoby (ubytek spowodowany w części wyjazdem Polaków zaangażowanych w opór zbrojny przeciw włączeniu miasteczka w granice Republiki Litewskiej)[3], w 1959 323 osoby i w 2001 r. 300 osób.
Po powstaniu sejneńskim miejscowość znajdowała się w pasie neutralnym. Ludność polska, która w miasteczku przeważała, a w gminie lubowskiej stanowiła około połowy mieszkańców zwracała się do władz o przyłączenie do Polski. W listopadzie 1920 r. sterroryzowani przez bojówki litewskie miejscowi Polacy rozbroili posterunek policji litewskiej w Lubowie, wyparli z miasteczka nieregularne formacje litewskie i utworzyli uzbrojoną samoobronę[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aleksander Połujański: „Wędrówki po guberni augustowskiej w celu naukowym odbyte. linia-polnocna.internetdsl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-25)].”.
- ↑ Postanowienie z dnia 23 maja (4 czerwca) 1852 r, ogłoszone13 (25) września 1852, Tom 45 s. 126–131.
- ↑ a b http://archive.is/VwZkM
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Lubowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 453.