Ludmiła Dziewięcka-Bokun

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludmiła Dziewięcka-Bokun
Data urodzenia

5 kwietnia 1946

Zawód, zajęcie

ekonomistka, wykładowczyni akademicka

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Ludmiła Marta Dziewięcka-Bokun (ur. 5 kwietnia 1946) – polska ekonomistka i wykładowczyni akademicka, specjalistka w zakresie polityki społecznej, rektor Dolnośląskiej Wyższej Szkoły Służb Publicznych „Asesor”.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1983 Wydziale Nauk Społecznych tej samej uczelni w oparciu o pracę Sprawy socjalne w programach PZPR do 1970 roku, napisaną pod kierunkiem Jana Jończyka, uzyskała stopień doktora nauk politycznych. Habilitowała się w 2000 na Wydziale Ekonomii Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach na podstawie rozprawy zatytułowanej Systemowe determinanty polityki społecznej, za którą w 1999 otrzymała nagrodę indywidualną PAN w konkursie na najlepsze prace z zakresu polityki społecznej. Wykładała na Uniwersytecie Wrocławskim (gdzie doszła do stanowiska profesora nadzwyczajnego) i na uczelniach zagranicznych (m.in. w Lejdzie i Heidelbergu). Była stypendystką m.in. Programu Fulbrighta[1].

W latach 1995–1998 jako niezależny ekspert Rady Europy brała udział w projekcie „Bieda i ekskluzja społeczna”. W 1997 została członkiem honorowym Phi Beta Delta – Honour Society for International Scholars. W 2000 założyła Dolnośląską Wyższą Szkołę Służb Publicznych „Asesor” we Wrocławiu, pełniła funkcję rektora tej uczelni. Po połączeniu uczelni została profesorem nadzwyczajnym w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu. W 2008 została wiceprzewodniczącą Konferencji Rektorów Zawodowych Szkół Polskich. W kwietniu 2012 objęła funkcję prezesa stowarzyszenia Nasz Tyniec Mały.

W wyborach w 2004 kandydowała do Parlamentu Europejskiego z ramienia NKWW[2], a w wyborach w 2014 do sejmiku dolnośląskiego z listy Bezpartyjnych Samorządowców[3].

Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (2005)[4] oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Iza Michalewicz: Wyższa szkoła przetrwania. wyborcza.pl, 26 lutego 2012. [dostęp 2012-03-24].
  2. Dz.U. z 2004 r. nr 137, poz. 1460
  3. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-02-03].
  4. M.P. z 2005 r. nr 78, poz. 1108
  5. Odznaczenia i nominacje profesorskie. prezydent.pl, 5 grudnia 2011. [dostęp 2012-03-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]