Luigi Ferdinando Tagliavini
 Luigi Ferdinando Tagliavini, 2012 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Luigi Ferdinando Tagliavini (ur. 7 października 1929 w Bolonii[1][2], zm. 11 lipca 2017 tamże[3]) – włoski klawesynista, organista i muzykolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1947–1952 studiował w konserwatorium w Bolonii oraz w Konserwatorium Paryskim u Marcela Dupré, odbył też studia w zakresie literatury niemieckiej na Uniwersytecie Padewskim, gdzie w 1951 roku uzyskał stopień doktora z muzykologii na podstawie dysertacji Studi sui testi delle cantate sacre J.S. Bach (wyd. Padwa 1956)[1][2]. Od 1952 do 1954 roku był wykładowcą konserwatorium w Bolonii, od 1953 do 1960 roku był też kierownikiem jego biblioteki[1][2]. Następnie uczył w konserwatoriach w Bolzano (1954–1964) i Parmie (od 1964)[1][2]. Od 1959 roku wykładał historię muzyki na Uniwersytecie Bolońskim[1][2], a w latach 1965–2000 również na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim[1].
Był redaktorem „Neue Mozart Ausgabe” i „Monumenti Musicali Italiani”[1]. W 1960 roku wraz z Renato Lunelliem założył czasopismo „L’Organo”[1][2]. Od 1992 roku był członkiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie, w 1996 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Edynburgu[1]. Zgromadził kolekcję instrumentów historycznych[1]. Uważany był za autorytet w dziedzinie konserwacji zabytkowych organów[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 3–4. ISBN 978-83-224-0905-3.
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3570. ISBN 0-02-865571-0.
- ↑ Brunella Torresin: Bologna piange Luigi Ferdinando Tagliavini, maestro di musica e di cultura. 2017-07-11. [dostęp 2021-01-18]. (wł.).