Maska izolacyjna IP-46
Maska izolacyjna IP-46 – maska przeciwgazowa używana w ludowym Wojsku Polskim [1].
Charakterystyka maski[edytuj | edytuj kod]
Maska izolacyjna IP-46 pozostawała na wyposażeniu polskich czołgistów i chemików od końca lat 50. XX w. do lat 80. XX w. Była przeznaczona do pracy na lądzie, a po jej zmodernizowaniu do standardu IP-46M[a] służyła do zabezpieczenia wyjścia załogi czołgu w przypadku jego zatopienia oraz do prac pod wodą[3]. Ta ostatnia miała masę około 5,5 kg i pozwalała na przebywanie w wodzie, w zależności od temperatury, od 20 minut do 2 godzin. Dopuszczalna głębokość zanurzenia do 7 m[4].
Budowa maski[edytuj | edytuj kod]
Cześć twarzowa
- Część twarzowa izolowała drogi oddechowe, twarz i oczy od otaczającej atmosfery lub wody, poprzez rurę łączącą kierowała wydychane powietrze do pochłaniacza regeneracyjnego i doprowadzała zregenerowane powietrze z worka oddechowego do dróg oddechowych. Wewnątrz maski znajdował się gumowy uszczelniacz zwiększający jej szczelność[4].
Pochłaniacz regeneracyjny
- Pochłaniacz regeneracyjny był przeznaczony do wydzielania tlenu, niezbędnego do oddychania, oraz pochłaniania wydychanego dwutlenku węgla. Wypełniony był mieszanką nadtlenku sodowego[b] oraz wodorotlenku wapniowego[c]. W górnej części pochłaniacza znajdowały się dwie końcówki: w jednej z nich umieszczano urządzenie rozruchowe[d], a do drugiej mocowano rurę od części twarzowej. Końcówka w dolnej części łączyła pochłaniacz z workiem oddechowym[4].
Worek oddechowy
- Gumowy worek oddechowy spełniał rolę zbiornika wydychanego powietrza i tlenu wydzielającego się z pochłaniacza regeneracyjnego. Posiadał dwa kołnierze do połączenia z pochłaniaczem i zaworem nadciśnieniowym[e]. Jego pojemność wynosiła około 4,5 dm³[4].
Szkielet aluminiowy z zespołami maski
- Szkielet aluminiowy służył do umocowania wszystkich zespołów maski izolacyjnej: ustnik łączył drogi oddechowe z kolankiem części twarzowej; zacisk nosowy uniemożliwiał oddychanie przez nos, a urządzenie do uzupełniającego podawania tlenu było przeznaczone do napełniania worka tlenem przy szybkim zanurzeniu do wody i zejściu na większą głębokość oraz przy niedoborze tlenu przy pracy pod wodą[4].
Torba nośna
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Maska przeciwgazowa IP-46M była dodatkowo wyposażona w ustnik z zaciskaczem nosowym i pokrowiec ocieplający zakładany na pochłaniacz regeneracyjny, a jej część twarzowa miała krótszą rurę łączącą. Posiadała też dodatkowo urządzenie do uzupełniającego dawkowania tlenu[2].
- ↑ Nadtlenek sodowy wchodził w reakcję z dwutlenkiem węgla, przy czym powstawał węglan sodowy i wydzielał się tlen.
- ↑ Wodorotlenek wapniowy zwiększał właściwości pochłaniające mieszaniny oraz cementował granulki i praktycznie wykluczał ich rozpływanie.
- ↑ Urządzenie rozruchowe umożliwiało oddychanie w momencie, gdy pochłaniacz regeneracyjny nie osiągnął jeszcze pełnej wydajności. Istotną rolę spełniał w tym przypadku brykiet rozruchowy. Źródłem tlenu w tym przypadku była reakcja nadtlenku sodowego lub potasowego z kwasem siarkowym.
- ↑ Zawór nadciśnieniowy wypuszczał nadmiar powietrza z worka i zabezpieczał worek oddechowy przed dostaniem się do niego wody lub skażonego powietrza.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 78.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 80–81.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 80.
- ↑ a b c d e Nowak 2001 ↓, s. 81.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.