Michał Jacaszek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Jacaszek
Ilustracja
(24.04.2015)
Data urodzenia

19 maja 1972

Zawód, zajęcie

twórca muzyki elektronicznej

Miejsce zamieszkania

Gdańsk

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Strona internetowa

Michał Jacaszek (ur. 19 maja 1972) – polski artysta dźwiękowy, producent muzyczny, autor eksperymentalnej muzyki elektroakustycznej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Wydziale Konserwacji Zabytków Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

W 1997 związał się z tamtejszym Radiem Sfera, gdzie realizował autorską audycję, w której podkładał własną muzykę do recytowanych przez przyjaciół poetów tekstów. Za jego oficjalny debiut dźwiękowy uznaje się powstałą we współpracy z poetą Waldemarem Ślefarskim płytę Waldemar Ślefarski – wiersze zmieszane 1996-99 (1999). W 2004 nakładem Gusstaff Rec. wydał płytę Lo-Fi Stories, efekt zainteresowania autora estetyką starych, wydawanych na płytach winylowych i magnetofonach szpulowych bajek. Michał Jacaszek wykształcił niekonwencjonalne metody samplingu, korzystając z archaicznych nagrań i dźwięków wydawanych przez zabawki, instrumenty i szczątki znalezionych mechanizmów, nazywając tę technikę „muzykotroniką”.

W 2005 na polskim i zagranicznym rynku ukazał się album Sequel, nagrany wspólnie z poetką i wokalistką Miłką Malzahn. Materiał zawarty na tej płycie był całkiem odmienny, Michał Jacaszek zaangażował do projektu muzyków (tj. Tomasz Organek, Anna Łopuska, Michał Bryndal), osadzając poetycki tekst w retro-jazzowej, triphopowej konwencji estetycznej. W 2006 wziął udział w projekcie Stefana Wesołowskiego, pt. Kompleta, który łączył tekst modlitwy brewiarzowej śpiewanej przez dwoje wokalistów z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego i elektroniki. Udział w tym przedsięwzięciu zainspirował Jacaszka do całkowitego porzucenia dotychczasowej estetyki i skupienia się na współczesnym reinterpretowaniu muzyki klasycznej.

We współpracy ze Stefanem Wesołowskim i z pomocą muzyków biorących udział przy realizacji Komplety - Mają Siemińską i Anną Śmiszek-Wesołowską, Michał Jacaszek nagrał swój nowy album, pt. Treny, którego premiera miała miejsce na początku marca 2008. Jacaszek dołączył do projektu Tomasza Budzyńskiego i Mikołaja Trzaski[1]. Trio zadebiutowało koncertowo 2 lipca 2014 w Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia”, a 12 lipca w Krakowie w ramach projektu Męskie Granie[2]. Trio przyjęło nazwę Rimbaud, a płytę o tej samej nazwie wydało Gusstaff Records 5 czerwca 2015.[3] W 2016 w ramach koncertu „Dekonstrukcja Legendy. Prolog Jarocin Festiwal 2016” Jacaszek i Budzyński spotkali się by zaprezentować elektroniczne aranżacje utworów z drugiej płyty Armii Legenda. Owocem tego spotkania stanowi reinterpretacja muzyczna w formie LP tego kultowego albumu[4].

Mieszka i tworzy w Gdańsku, ma żonę i trójkę dzieci.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Inne projekty[edytuj | edytuj kod]

  • Waldemar Ślefarski – wiersze zmieszane 1996-99 (1999)
  • Jacaszek: Lem Konzept (2005)
  • Stefan Wesołowski: Kompleta (2006)
  • Sala samobójców – muzyka
  • Rimbaud – muzyczne przestrzenie do tekstów Arthura Rimbauda stworzone wspólnie z Mikołajem Trzaską i Tomaszem Budzyńskim (2015)
  • Jacaszek, Budzyński: rekonstrukcja płyty zespołu Armia Legenda (NCK, 2017)
  • Tomasz Budzyński, Dariusz Budkiewicz, Michał Jacaszek i Rafał Nowak: „Stutthof. Apel Cieni” (Muzeum Stutthof w Sztutowie, 2019)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tomek Doksa: Śpiewajmy poezję Lem, Tuwim, a teraz Rimbaud. Gdyby wciąż żyli, byliby dumni z wykonywanej do ich tekstów muzyki.. redbull.pl, 2015--06-03. [dostęp 2015-07-05]. (pol.).
  2. Rimbaud – nowy projekt Trzaski, Budzyńskiego i Jacaszka. Nowe idzie od morza, 2014-07-01. [dostęp 2015-07-05]. (pol.).
  3. Rimbaud = Budzyński+Jacaszek+Trzaska. Gusstaff Records, 2015-05-12. [dostęp 2015-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-01)]. (pol.).
  4. Jacaszek i Budzyński reinterpretują kultową „Legendę” [online], www.nck.pl [dostęp 2017-10-04] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]