Milan Moguš
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
chorwacka |
| |
Milan Moguš (ur. 27 kwietnia 1927 w Senju, zm. 19 listopada 2017 w Zagrzebiu[1]) – chorwacki językoznawca. Wniósł wkład w dialektologię chorwacką[1].
Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Zagrzebskiego, gdzie w 1962 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy pt. Današnji senjski govor. W 1975 r. został profesorem zwyczajnym tejże uczelni. Od 1965 r. aż do przejścia na emeryturę w 1992 r. był kierownikiem Katedry Dialektologii i Historii Języka Chorwackiego[1].
Wykładał gościnnie na uczelniach w Kolonii, Mannheimie (Niemcy), Osijeku i Rijece[1].
W 1977 r. został wybrany członkiem nadzwyczajnym Jugosłowiańskiej Akademii Nauki i Sztuki (JAZU). Od 1986 r. był członkiem zwyczajnym tejże akademii[1].
Jego dorobek obejmuje książki: Fonološki razvoj hrvatskoga jezika (1971), Čakavsko narječje (1977), Antun Mažuranić (1978), Križanićeva hrvatska gramatika (1984), Povijest hrvatskoga književnoga jezika (1993), Rječnik Marulićeve »Judite« (2001), Senjski rječnik (2002), Povijesna fonologija hrvatskoga jezika (2010)[1].
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Moguš, Milan. [w:] Hrvatska enciklopedija [on-line]. Leksikografski zavod Miroslav Krleža, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-10)]. (chorw.).
- ↑ Moguš, Milan. Digitalna zbirka i katalog Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. [dostęp 2020-12-10]. (chorw.).