Nisza przy Zagonie
49°14′47″N 19°54′43″E/49,246494 19,911981| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
7 m |
| Deniwelacja |
0 m |
| Wysokość otworów |
1676 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
425 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NE |
| Data odkrycia |
22 czerwca 1959 roku |
| Odkrywca |
S. Wójcik i M. Kruczek |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.D-12.06 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°14′47″N 19°54′43″E/49,246494 19,911981
| |
] Nisza przy Zagonie – jaskinia, a właściwie schronisko, w Dolinie Małej Łąki w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się u podnóża ściany Zagonnego Zębu, w żlebie Zagon, na wysokości 1676 metrów n.p.m. Jaskinia jest pozioma, a jej długość wynosi 7 metrów[1].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię stanowi niski, poziomy korytarzyk zaczynający się w dużym otworze wejściowym, a kończący niewielką salką[2].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini brak jest nacieków. Bywają w niej kozice. Ściany są wilgotne, rosną na nich glony, mchy i porosty[2].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię odkryli S. Wójcik i M. Kruczek w 1959 roku. Jej pierwszy plan i opis sporządziła I. Luty przy pomocy A. Domosławskiej, A. Sadowskiej i A. Skarżyńskiego w 1981 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 27 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-27].
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-01-23] (pol.).