Omus dejeani
| Omus dejeani | |||
| Reiche, 1838 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Omus dejeani | ||
| Synonimy | |||
| |||
Omus dejeani – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny trzyszczowatych. Zamieszkuje zachodnią Nearktykę.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1838 roku przez Louisa Jérôme’a Reiche’a. Epitet gatunkowy nadano na cześć Pierre’a F.M. Auguste’a Dejeana[1]. Lokalizację typową późniejsi autorzy ustalili jako Bull Run w hrabstwie Clackamas na terenie Oregonu[2]. W 1914 roku Thomas Casey wyznaczył go gatunkiem typowym nowego rodzaju Megomus[3], który już w 1915 roku zsynonimizowany został z Omus przez Walthera Horna[4]. W 1916 roku Casey wydzielił w obrębie tego gatunku podgatunki O. d. foveatus i O. d. robustus[5]. Oba uznane zostały za synonimy w 1926 roku przez Horna[6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o ciele długości od 18 do 21 mm, co stanowi największe rozmiary spośród przedstawicieli rodzaju. Ubarwienie ma matowo czarne ze spiżowym połyskiem. Przedplecze jest w zarysie odwrotnie trapezowate z szeroko zaokrąglonymi kątami przednimi. Jego krawędzie są podgięte. Pokrywy w widoku bocznym są umiarkowanie wysklepione. Wyróżniają się na tle rodzaju powierzchnią z szerokimi i płytkimi dołkami i zmarszczkami[7].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla wysokie lasy deszczowe strefy umiarkowanej i przyległe łąki, od poziomu morza do wysokości 300 m n.p.m.; czasem znajdywany jest także pod wyrzuconym przez ocean na plażę drewnem. Postacie dorosłe aktywne są głównie od marca do października, ale mogą również uaktywniać się w cieplejsze dni zimowe, zwłaszcza na niższych rzędnych. Za dnia bytują w ściółce lasów, tylko przy pochmurnej pogodzie wypuszczając się na stanowiska odsłonięte. Nocą natomiast polują na terenach otwartych. Celem rozrodu wybierają osłonięte, pionowe skarpy o gliniastym podłożu, zlokalizowane na pobrzeżach lasów i przy duktach. Jaja składane są tam do podłoża, a larwy kopią w nim norki o głębokości od 15 do 20 cm. Pozostają one aktywne przez cały rok[7].
Trzyszczowaty ten często występuje sympatrycznie z pokrewnym Omus audouini. Pada ofiarą m.in. ryjówkowatych i skunksowatych[7].
Gatunek nearktyczny. W Kanadzie występuje w południowo-zachodniej Kolumbii Brytyjskiej, w tym na Vancouver Island. W Stanach Zjednoczonych zamieszkuje zachodnią część Waszyngtonu i Oregonu[7][2]. Niepewne jego stwierdzenie dotyczy północnej Kalifornii, natomiast z Montany wykazywany był błędnie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ L.J. Reiche. Note sur le genre Omus d' Eschscholtz, et description de deux nouvelles espèces. „Annales de la Société Entomologique de France”. 7 (2), s. 297-302, 1838.
- ↑ a b c Y. Bousquet. Catalogue of Geadephaga (Coleoptera: Adephaga) of America, north of Mexico. „ZooKeys”. 245, s. 1-1722, 2012. DOI: 10.3897/zookeys.245.3416.
- ↑ Thomas L. Casey: Memoirs on the Coleoptera. V. Lancaster (PA): The New Era Printing Company, 1914.
- ↑ Walther Horn: Coleoptera Adephaga. Fam. Carabidae: subfam. Cicindelinae. Genera Insectorum. Fasc. 82C. Bruxelles: Wytsman, 1915.
- ↑ Thomas L. Casey: Memoirs on the Coleoptera. VII. Lancaster (PA): The New Era Printing Company, 1916.
- ↑ Walther Horn: Carabidae: Cicindelinae. W: W. Junk, S. Schenkling: Carabidae: CicindelinaeColeopterorum catalogus. Pars 86. Berlin: W. Junk, 1926.
- ↑ a b c d David L. Pearson, C. Barry Knisley, Daniel Paul Duran, Charles J. Kazilek: A Field Guide to the Tiger Beetles of the United States and Canada. Identification, Natural History and Distribution of the Cicindelidae. Oxford University Press, 2015, s. 57-58.