Otokar Jawrower

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otokar Jawrower
Otto Bernard Jawrower
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1895
Brody

Miejsce zamieszkania

Drohobycz, Montevideo

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Otokar Jawrower, właśc. Otto Bernard Jawrower, także jako Ottocar Jawrower (ur. 14 lipca 1895 w Brodach) – polski Żyd, muzyk, przemysłowiec, poeta, działacz kulturalny i emigracyjny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 lipca 1895 w Brodach jako Otto Bernard Jawrower[1]. Pochodził z rodziny polskich Żydów[2]. W 1915 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[1]. Po maturze zamierzał podjął studia w konserwatorium muzycznym[1]. W młodości był w tym mieście dyrygentem orkiestry kameralnej w Drohobyczu[3][4].

W okresie II Rzeczypospolitej był przemysłowcem naftowym[2]. Przed 1939 zamieszkał w Wiedniu[2]. Podczas II wojny światowej znalazł się w Urugwaju jako uchodźca wojenny[2]. Tam przed 1943 został pozyskany przez polski wywiad władz RP na uchodźstwie celem udzielania informacji o sferach komunistycznych i prosowieckich[2].

Był redaktorem naczelnym czasopisma „La Voz de Polonia en El Uruguay”, założonego 16 kwietnia 1943 w urugwajskim w Montevideo oraz dyrektorem naczelnym placówki kulturalno-propagandowej o tej samej nazwie, prowadzącej aktywność działalność w Urugwaju[5][6][7][8][9]. Prowadził propolską działalność propagandową publikując w urugwajskich czasopismach „El Pia”[10], „El Bieno”, „El Pais”, „El Plata”[11].

Zarządzeniem Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego z 11 listopada 1960 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi położone w służbie dla Rzeczypospolitej Polskiej na terenie Urugwaju[12].

Publikacje i dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • Polonia en el Uruguay
  • Amapola purpúrea. Elegías a la patria. Tradujo del original polaco Otokar Jawrower (1955, autorka: Józefa Radzymińska)[13]
  • Symfonia Ziemi (dzieło muzyczne)[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1913. Drohobycz: 1913, s. 115, 118.
  2. ↑ a b c d e Raport organizacyjny placówki „Salvador” nr 10. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2017-04-07].
  3. ↑ Dom Edmunda Pilpla. niecodziennik.mbp.lublin.pl, 2010-04-05. [dostęp 2017-04-07].
  4. ↑ Władysław Panas: Sąd Ostateczny. O jednym ekslibrisie Brunona Schulza. biblioteka.teatrnn.pl. s. 6. [dostęp 2017-04-07].
  5. ↑ Urugwaj żywi wielką sympatię dla Polski. „Orzeł Biały”, s. 3, Nr 40 (431) z 7 października 1950. 
  6. ↑ Z okazji objęcia władzy przez nowego prezydenta Urugwaju. „Głos Polski (La Vos de Polonia)”, s. 3, Nr 2242 z 9 marca 1951. 
  7. ↑ Kronika ilustrowana. „Wiadomości”, s. 6, Nr 10 (518) z 4 marca 1956. 
  8. ↑ Polonia w Urugwaju. „Związkowiec”, s. 6, Nr 8 z 18 lutego 1953. 
  9. ↑ a b Uroczystości majowe w Urugwaju. „Lud”, s. 5, Nr 26 z 24 czerwca 1953. 
  10. ↑ O „Wiadomościach” w Urugwaju. „Wiadomości”, s. 6, Nr 45 (606) z 10 listopada 1957. 
  11. ↑ Artykuły Otokara Jawrowera. „Wiadomości”, s. 6, Nr 125 (677) z 22 marca 1959. 
  12. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, Nr 2 z 21 lutego 1961. 
  13. ↑ Książki nadesłane. „Wiadomości”, s. 6, Nr 27 (483) z 3 lipca 1955. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otokar_Jawrower&oldid=71750686”