Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Baranowiczach
.jpg) kościół parafialny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Adres |
Куйбышава, 34, г. Баранавічы 225320 |
| Data powołania |
1911 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Archidiecezja | |
| Dekanat | |
| kościół | |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne |
14 września |
Położenie na mapie Baranowicz  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
 53°07′45,3″N 26°00′13,7″E/53,129250 26,003806
| |
Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Baranowiczach – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w diecezji pińskiej, w dekanacie baranowickim, na Białorusi. Najstarsza parafia w mieście.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1904 Jan Rozwadowski otrzymał od władz carskich pozwolenie na postawienie kaplicy w swoim majątku w Baranowiczach. Zbudowano ją w kolejnym roku. Pierwsze msze święte odprawiał ksiądz z Nowej Myszy. Baranowicze wchodziły w skład dwóch parafii: w Nowej Myszy (okolice dworca Baranowicze Centralne) i w Darewiu (okolice dworca Baranowicze Poleskie).
W 1911 arcybiskup mohylewski Wincenty Kluczyński erygował parafię Podwyższenia Krzyża Świętego w Baranowiczach. W 1917 weszła w skład odrodzonej diecezji mińskiej. 18 października 1925 biskup miński Zygmunt Łoziński konsekrował nowy, drewniany kościół, zbudowany w latach 1924–1925, który zastąpił kaplicę wybudowaną przez Rozwadowskiego. Od 28 października 1925 parafia należy do powstałej w tym dniu diecezji pińskiej. W dwudziestoleciu międzywojennym podejmowano nieudane próby zbudowania murowanego kościoła. W 1936 parafia liczyła ok. 8000 wiernych.
W II Rzeczypospolitej w Baranowiczach utworzono jeszcze dwie parafie katolickie: wojskową przy zbudowanym na początku lat 20. kościele garnizonowym św. Antoniego Padewskiego i Matki Bożej Królowej Korony Polskiej, w której w 1937 otwarto drewnianą kaplicę. Rozpoczęto ponadto niedokończoną przed wybuchem wojny budowę kościoła i klasztoru werbistów.
Po wybuchu wojny, już w czasie I okupacji sowieckiej zniszczono kościół garnizonowy oraz dom parafialny i plebanie parafii Podwyższenia Krzyża Świętego.
Po II wojnie światowej miasto znalazło się w granicach ZSRS. Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego pozostawał czynny przez cały okres komunizmu (od 1949 lub 1950, gdy zamknięto i rozebrano kaplicę pw. Matki Bożej Królowej Korony Polskiej, był to jedyny kościół katolicki w mieście). Duchowieństwo oraz wiernych świeckich dotykały jednak prześladowania. Ks. Jan Borysiuk, proboszcz w latach 1933–1947 został aresztowany przez NKWD i skazany na 10 lat łagru. W 1953 zmarł na Syberii.
W latach 1949–1978 proboszczem był ks. Stanisław Rogowski. Trafił on do parafii w 1939 jako neoprezbiter. Po wojnie został proboszczem parafii Matki Bożej Królowej Korony Polskiej. Od aresztowania ks. Borysiuka opiekował się również parafią Podwyższenia Krzyża Świętego, której w 1949 został proboszczem sprawując ten urząd do śmierci.
Od 1978 do 1989 w Baranowiczach nie rezydował żaden ksiądz. Posługę duchową w kościele pełnił ks. Jerzy Rosiak z Połoneczki. Od 1989 przy parafii ponownie mieszkają kapłani.
Proboszczowie parafii[edytuj | edytuj kod]
| imię i nazwisko | daty urzędowania |
|---|---|
| ks. Wincenty Franckiewicz | 1911–1913 |
| ks. Stanisław Ejsmont | 1913–1916 |
| ks. Mirski (?) | 1919 |
| ks. Michał Majewski (administrator) | 1921–1922 |
| ks. Lucjan Żołądkowski | 1923–1933 |
| ks. Jan Borysiuk | 1933–1947 lub 1949 |
| ks. Stanisław Rogowski | 1949–1978 |
| ks. Antoni Hej | 1989–1991 |
| o. Kazimierz Wielikosielec OP | 1992–1999 |
| ks. Tadeusz Wołos SCI | 2000–2001 |
| brak danych |