Passalora fulva
.jpg) Plama na listku pomidora porażonego przez Passalora fulva | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Passalora fulva |
| Nazwa systematyczna | |
| Passalora fulva (Cooke) U. Braun & Crous CBS Diversity Ser. (Utrecht) 1: 453 (2003) | |
Passalora fulva (Cooke) U. Braun & Crous – gatunek grzybów z klasy Dothideomycetes[1]. U pomidorów wywołuje chorobę o nazwie brunatna plamistość liści pomidora[2]. Gatunek kosmopolityczny, występujący poza Antarktydą na wszystkich kontynentach, a także na wielu wyspach[3]. Pasożytuje głównie na pomidorze. Rozprzestrzenia się przez zarodniki, które mogą być przenoszone przez wiatr lub krople deszczu. Mogą one przetrwać na nasionach, resztkach roślin lub na konstrukcjach szklarniowych nawet do 12 miesięcy[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Passalora, Mycosphaerellaceae, Capnodiales, Dothideomycetidae, Dothideomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1878 r. Mordecai Cubitt Cooke, nadając mu nazwę Cladosporium fulvum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu Uwe Braun i P.W. Crous w 2003 r.[1]
- Cladosporium fulvum Cooke 1878
- Cladosporium fulvum Cooke 1878 var. fulvum
- Cladosporium fulvum var. violaceum Voglino 1913
- Fulvia fulva (Cooke) Cif. 1954
- Mycovellosiella fulva (Cooke) Arx 1983
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Grzyb mikroskopijny zaliczany do grupy grzybów cerkosporoidalnych[5]. Pasożyt rozwijający się jako endobiont w tkankach roślin. Do liści zarodniki wnikają przez aparaty szparkowe. Na liściach w miejscu rozwoju jego plechy tworzą się żółte, potem brunatne plamy. W ich obrębie tkanki obumierają. W aparatach szparkowych porażonych roślin tworzy jasnobrązowe podkładki o rozmiarach 30 × 10 μm. Zbudowane są ze strzępek o średnicy 2,5–5 μm. Wyrastają z nich luźne pakiety konidioforów. Są one nierozgałęzione, lub sporadycznie tylko rozgałęziające się przy podstawie, powyginane, wąskie u nasady, a rozszerzające się przy wierzchołku. Posiadają z jednej strony guzowate nabrzmienia będące jak gdyby zaczątkiem bocznych gałązek. Konidiofory są septowane, gładkie i jasnobrązowe. Mają długość 57–125 μm i szerokość 2,5–7 μm. Na końcu znajduje się komórka konidiotwórcza. W miejscu oderwanych zarodników konidialnych pozostają widoczne blizny. Konidia o barwie od jasnobrązowej do ciemnobrązowej, cylindryczne lub elipsoidalne, gładkie, proste lub lekko zakrzywione, z 1–3 przegrodami. Mają rozmiar 16–140 × 5–7 μm. Powstają w łańcuszkach, czasami rozgałęzionych[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2016-12-19] (ang.).
- ↑ a b Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Choroby roślin uprawnych, t. 2, Poznań: PWRiL, 2011, s. 295, ISBN 978-83-09-01077-7.
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-12-19].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2016-12-19] (ang.).
- ↑ Urszula Świderska-Burek, Cercosporoid fungi of Poland, „Monographiae Botanicae”, 105, Wrocław 2015, s. 1–166, DOI: 10.5586/mb.2015.001 (ang.).
- ↑ Fulvia fulvia [online], Mycobank [dostęp 2016-12-20].