Pekarczyk
| Parachoerus | |||
| Rusconi, 1930[1] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – pekarczyk czakoański (C. wagneri) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
pekarczyk | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
†Platygonus (Parachoerus) carlesi Rusconi, 1930 | |||
| Gatunki | |||
| |||
Pekarczyk[2] (Parachoerus) – rodzaj ssaków z rodziny pekariowatych (Tayassuidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje jeden żyjący współcześnie gatunek występujący w Ameryce Południowej[3][4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 90–117 cm, długość ogona 2,4–10,2 cm, wysokość w kłębie 52–69 cm; masa ciała 29,5–40 kg[5].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj (w randze podrodzaju w obrębie Platygonus) zdefiniował w 1930 roku argentyński paleontolog Carlos Rusconi w artykule poświęconym wymarłym gatunkom pekariowatych opublikowanym na łamach Anales del Museo Nacional de Historia Natural de Buenos Aires[1]. Na gatunek typowy Rusconi wyznaczył (oryginalne oznaczenie) wymarłego Parachoerus carlesi.
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Parachoerus: gr. παρα para ‘blisko, obok’[6]; χοιρος khoiros ‘świnia’[7].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Część ujęć systematycznych umieszcza C. wagneri w rodzaju Catagonus[5][3][4][8]; tutaj klasyfikacja za Mammals Diversity Database (2023)[9][2]:
- Parachoerus wagneri (Rusconi, 1930) – pekarczyk czakoański
Opisano również gatunek wymarły z plejstocenu dzisiejszej Argentyny:
- Parachoerus carlesi (Rusconi, 1930)[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rusconi 1930 ↓, s. 150.
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168–169. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Ganus Catagonus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-10-18]. (ang.).
- ↑ a b A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 304–306. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 183.
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 55.
- ↑ Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 633. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-07]. (ang.).
- ↑ Rusconi 1930 ↓, s. 150–159.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- C. Rusconi. Las especies fósiles argentinas de pecaríes (Tayassuidae) y sus relaciones con las de Brasil y Norteamérica. „Anales del Museo Nacional de Historia Natural de Buenos Aires”. 36, s. 121–241, 1930. (hiszp.).
- E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 3 (Revised second printing). Springfield: Charles C. Thomas, 1959, s. 1–316. (ang.).