Penczo Penew

Penczo Penew
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1947 ; Kiustendił
	Minister sprawiedliwości
Okres	od 8 lutego 1990; do 5 września 1990
Przynależność polityczna	Bułgarska Partia Komunistyczna; Bułgarska Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Swetla Daskałowa
Następca	Angeł Dżambazow
	Minister sprawiedliwości
Okres	od 22 grudnia 1990; do 8 listopada 1991
Poprzednik	Angeł Dżambazow
Następca	Swetosław Łucznikow
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 2 stycznia 1990; do 5 sierpnia 1990
Poprzednik	Stojan Stojanow
Następca	Christo Danow
	Odznaczenia

Penczo Stojanow Penew (bułg. Пенчо Стоянов Пенев; ur. 7 lipca 1947 w Kiustendile^[1]) – bułgarski polityk i prawnik, minister sprawiedliwości (1990–1991), minister spraw wewnętrznych (1990), deputowany do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego 7. (1990-1991) kadencji^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczył się w gimnazjum w Kiustendile. W 1965 rozpoczął studia z zakresu chemii, ale w 1967 przeniósł się na wydział prawa Uniwersytetu Sofijskiego^[2]. Po ukończeni studiów w 1970 rozpoczął pracę jako sędzia, awansując wkrótce na stanowisko wiceprzewodniczącego Sądu Rejonowego w Sofii^[2]. W latach 1978-1998 wykładał prawo cywilne na Uniwersytecie Sofijskim^[1]. W 1983 obronił pracę doktorską i przeszedł do pracy w ministerstwie sprawiedliwości jako naczelnik wydziału współpracy prawnej z krajami RWPG. W latach 80. XX w. awansował do Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej, by po jej likwidacji związać się z Bułgarską Partią Socjalistyczną^[1].

W lutym 1990 objął stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie Andreja Łukanowa^[1]. W tym samym roku stanął na czele resortu spraw wewnętrznych, a w grudniu 1990 ponownie powrócił na stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie Dimityra Popowa. W tym czasie piastował mandat deputowanego do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego, uczestnicząc w pracach nad nową ustawą zasadniczą. W latach 1991-1997 pełnił funkcję sędziego Trybunału Konstytucyjnego, a następnie powrócił do pracy na uczelni, uzyskując w 2003 tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 2013 zwyczajnego^[1]. W roku 1998 uczestniczył aktywnie w tworzeniu wydziału prawa na Uniwersytecie w Ruse^[1].

W latach 2017-2020 zasiadał w Radzie Prawnej przy Prezydencie Bułgarii. Za swoją działalność naukową i polityczną został odznaczony Orderem Świętych Cyryla i Metodego.

Jest żonaty, ma dwóch synów^[3].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

1998: Конституционно правосъдие
2013: Нормативни и практически очертания на българското конституционно правосъдие
2014: Съдебната власт в България 1989 – 2014 г.
2018: Адвокатът, Конституцията, приложимото право (с анотирана практика на Конституционния съд)
2019: Проблеми на регулацията на българското конституционно правосъдие

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 357. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ ^a ^b Директорът на Националния институт по правосъдие Пенчо Пенев. paragraph22.bg. [dostęp 2021-01-30]. (bułg.).
↑ Пенчо Стоянов ПЕНЕВ. online.bg. [dostęp 2021-01-09]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 357. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 357. ISBN 978-954-430-603-8.

[paragraph-2] Директорът на Националния институт по правосъдие Пенчо Пенев. paragraph22.bg. [dostęp 2021-01-30]. (bułg.).

[online-3] Пенчо Стоянов ПЕНЕВ. online.bg. [dostęp 2021-01-09]. (bułg.).

[1]

[2]

[3]