Polityka Korei Północnej wobec narkotyków

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Polityka Korei Północnej wobec narkotyków jest bardzo liberalna w porównaniu do innych państw na świecie, pomimo wprowadzonej w 2002 roku kary śmierci za przestępstwa narkotykowe[1]. Metamfetamina jest traktowana w Korei Północnej jako lekarstwo na przeziębienie lub jako środek na wzmocnienie organizmu[2]. Ze względu na problem z wyżywieniem, Koreańczycy zażywają narkotyki w celu zmniejszenia uczucia głodu[2]. Najpopularniejszymi narkotykami w Korei Północnej są: metamfetamina (powszechna dla wszystkich Koreańczyków) oraz amidon (dostępny dla bogatszych Koreańczyków)[3]. Władze Korei Południowej oszacowały, że Pjongjang produkuje rocznie ok. 3 tys. kg narkotyków o wartości do 200 mln dolarów[4]. Produkcja narkotyków prawdopodobnie odbywa się w tajnych wytwórniach w Chongjin i Heungnam[4]. Szacuje się, że połowa mieszkańców Korei Północnej może być uzależniona od narkotyków[2].

Produkcja narkotyków[edytuj | edytuj kod]

Rząd Korei Północnej nadzoruje produkcję metamfetaminy, skąd trafia ona na inne kontynenty w przemysłowych ilościach[2]. Metamfetamina sprzedawana przez Koreę Północną posiada zazwyczaj 99% czystości[2]. Wielu Koreańczyków zajmuje się produkcją metamfetaminy[2].

W 1976 roku podczas problemów ze spłatą długu zagranicznego, Kim Ir Sen nakazał dyplomatom, aby utrzymywali się sami[5]. Dyplomaci wykorzystując immunitet dyplomatyczny zaczęli przemycać heroinę i haszysz, utrzymując się ze sprzedaży narkotyków[5]. Do dzisiaj placówki dyplomatyczne muszą zarobić ze sprzedaży narkotyków 300 tys. dolarów i przesłać je do kraju, aby udowodnić lojalność dla założyciela państwa, Kim Ir Sena[4]. Handel narkotykami (i innymi nielegalnymi towarami) odbywał się głównie w krajach skandynawskich (Norwegia, Dania, Szwecja, Finlandia)[5].

W latach 80. Kim Dzong Il stworzył przemysł narkotykowy w Korei Północnej[1]. Kim Dzong Il nakazał kołchozom wydzielenie co najmniej 10 hektarów na uprawę opium[1]. Na polecenie władz opium uprawiali więźniowie obozów koncentracyjnych oraz uczniowie[1].

Narkotyk trafiał głównie do Stanów Zjednoczonych[2]. Handel narkotykami na wielką skalę został zdemaskowany w 1995 roku[1]. Według raportu, przygotowanego w 2007 roku dla Kongresu Stanów Zjednoczonych, Kim Dzong Il stworzył „Biuro 39”, które nadzorowało handlem narkotykami, przemytem papierosów oraz fałszowaniem pieniędzy[2]. Północnokoreańskie fabryki farmaceutyczne przemieniono w laboratoria metamfetaminy[2].

Raport z 2010 roku, przygotowany dla Kongresu USA, stwierdził, że Kim Dzong Il zmniejszył handel narkotykami[2]. Większość fabryk produkujących metamfetaminę zamknięto lub opuszczono[2]. Obszar pól makowych zmniejszył się w ciągu kilku lat o połowę, do 3-4 tys. hektarów[1].

W 2010 roku Chińska Republika Ludowa przechwyciła metamfetaminę z Korei Północnej o wartości ok. 60 mln dolarów[1].

Obecnie Korea Północna zezwala na produkcję narkotyków międzynarodowym kartelom, pobierając za to odpowiednią opłatę[2].

Prawo północnokoreańskie wobec narkotyków[edytuj | edytuj kod]

Walkę z narkotykami rozpoczęto w 2002 roku[1]. Wydano dekret, wedle którego za przestępstwo narkotykowe miała grozić kara śmierci[1]. W rzeczywistości prawo nie jest egzekwowane.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Robert Stefaniecki, Narkotykowe zagłębie w komunistycznej Korei Północnej [online], Wyborcza.pl, 6 lipca 2011 [dostęp 2015-08-18] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-31].
  2. a b c d e f g h i j k l Paweł Strawiński, W Korei Północnej produkuje się metamfetaminę na masową skalę [online], Onet.pl, 10 kwietnia 2014 [dostęp 2015-08-18] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-27].
  3. Jarosław Giziński, Narkotykowa Korea Północna [online], rp.pl, 31 marca 2014 [dostęp 2015-08-18] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-12].
  4. a b c Narkobiznes Phenianu? Dyplomaci Korei Północnej „sprzedają towar za miliony dolarów” [online], tvn24.pl, 21 marca 2013 [dostęp 2015-08-18].
  5. a b c Sheen Greitens, Illicit: North Korea’s Evolving Operations to Earn Hard Currency [online], Committee for Human Rights in North Korea [dostęp 2015-09-04] (ang.).