Porfirio Rubirosa
 Rubirosa ze swoją ostatnią żoną Odile Rodin | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Sukcesy | |
|
1954: 12 Hours of Sebring (zwycięzca w klasie S 5.0) | |
Porfirio Rubirosa (ur. 22 stycznia 1909 w San Francisco de Macorís, zm. 5 lipca 1965 w Lasku Bulońskim w Paryżu) – dominikański dyplomata, kierowca wyścigowy i gracz Polo. Zwolennik dyktatora Rafaela Trujillo, który nazywał Rubirosę „moim drogim Rubim”. Znany na świecie jako kobieciarz, miał wiele żon, w tym dwie najbogatsze wówczas kobiety na świecie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1931 roku Rubirosa spotkał Rafaela Trujillo w klubie country. Następnego dnia stał się członkiem Gwardii Prezydenckiej. Ich dobre stosunki spowodowały, że Dominikańczyk został w 1936 roku mianowany dyplomatą Republiki Dominikany. W tej roli został wysłany do ambasady w Berlinie (pierwszy raz podczas Igrzysk Olimpijskich w 1936 roku), a później w Paryżu. W późniejszych latach był ambasadorem także w Vichy, Buenos Aires, Rzymie, Hawanie i Brukseli. Dyktator usiłował wykorzystać siłę towarzyską Rubirosy do nawiązania dobrych stosunków dyplomatycznych z krajami demokratycznymi, zwłaszcza na Zachodzie z prezydentem Johnem Fizgeraldem Kennedym[1]. W trakcie niemieckiej okupacji na terenach Francji wspólnie z Django Reinhardtem, Eddiem Barclayem i swą ówczesną żoną Danielle Darrieux poświęcił się rozrywkom, czerpiąc pieniądze od amerykańskich posiadaczek miliardowych fortun, zawierał znajomości z gwiazdami Hollywood i rozwijał swoje romanse, poznając kobiety w Cafe Society[1]. Zetknął się również z Jeanem Cocteau[1].
Po wojnie podróżował wspólnie z Ramfisem – synem Rafaela Trujillo – razem z którym trwonił znaczną część państwowych funduszy. Mimo bycia znaną postacią w kręgach elit społecznych nie wyróżniał się zdolnościami ambasadorskimi: do jego nielicznych zasług należy zdobycie dla Trujillo kilku francuskich odznaczeń i odnowa przyjaznych stosunków z hiszpańskim dyktatorem Francisco Franco. W 1961 powrócił z Ramfisem na Dominikanę po tym, jak zamordowany został Rafael Leonidas Trujillo, którego zastrzelono w samochodzie[2].
W wyścigach samochodowych Rubirosa startował głównie w wyścigach zaliczanych do klasyfikacji Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. W 1954 roku odniósł zwycięstwo w klasie S 5.0 12-godzinnego wyścigu Sebring. W latach 1950 i 1954 Dominikańczyk pojawiał się w stawce 24-godzinnego wyścigu Le Mans. Jednak nigdy nie dojechał do mety.
5 lipca 1965 Rubirosa zmarł w wyniku odniesionych ran po tym, jak rozbił się samochodem. Mianem rubirosy określane są na Dominikanie ogromne młynki do kawy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Xavier de Marchis, Trujillo, Cezar tropików w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 67, 69
- Porfirio Rubirosa – driverdb.com
- Porfirio Rubirosa – race-database.com