Puma Veículos e Motores
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1966 |
| Data likwidacji |
1995 |
| Strona internetowa | |
Puma – brazylijska firma, produkująca małe serie samochodów sportowych oraz ciężarowych.
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Rino Malzoni był zapalonym kierowcą wyścigowym, samodzielnie stworzył sportowy samochód oparty na konstrukcji DKW 3=6. Aby zmniejszyć masę pojazdu, Malzoni zastosował włókno szklane, dzięki czemu jago pojazd - Malzoni GT - ważył niecałe 700 kg. Pod maskę Malzoni GT trafił trzycylindrowy, chłodzony cieczą dwusuw o pojemności 981 ccm i mocy 60 KM. W 1964 wygrał swój pierwszy wyścig na Interlagos. Samochody konkurencji posiadały większe silniki, o mocy nawet 100 KM. Po sukcesie Malzoniego firma DKW-Vemag wystąpiła z ofertą współpracy. W coupé o doskonałych proporcjach upatrywano kandydata do licznych zwycięstw na torach wyścigowych. Ambitnemu konstruktorowi zaproponowano współpracę, której owocem było DKW Malzoni GT. Dzięki stałym modyfikacjom litrowy silnik osiągnął moc ponad 100 KM i rozpędzał Malzoni do 200 km/h. Samochody zaczęły sprzedawać się w ilościach większych, niż Genaro mógł sam zbudować. W dniu 14 września 1966 roku firma przyjęła nazwę Puma, gdzie zaczęto budować samochody seryjne[1].
Współpraca z Volkswagenem[edytuj | edytuj kod]
W tym samym czasie Auto Union, którego częścią była firma DKW, zmieniło właściciela. Spółka została w 1964 roku przejęta przez Volkswagena. Nie zaprzestano jednak wytwarzania pojazdów, a jedynie zmieniono nazwę na DKW Malzoni GT. Gdy Malzoni produkował pierwszą partię samochodów, zarząd Volkswagena podjął decyzję o likwidacji DKW, ponieważ zrezygnowano z dwusuwów. Jedynym spadkobiercą spółki Auto Union pozostało Audi. Puma potrzebowała nowego dostawcy podzespołów. Zdecydowano się na zaadaptowanie elementów z produkowanego w Brazylii VW Karmanna Ghia, co było równoznaczne z rezygnacją z przedniego napędu na rzecz boksera nad tylną osią, napędzającego koła tylne. Samochód znany jako Puma GT P2 wyposażono w 60-konny motor o pojemności 1,5 l. Chłodzona powietrzem jednostka umożliwiała osiągnięcie 150 km/h.
W roku 1970 zadebiutowała Puma P3. Okazała się największym sukcesem marki - powstało 8705 egzemplarzy. Dysponowała hamulcami tarczowymi na przedniej osi, trzypunktowymi pasami bezpieczeństwa, zagłówkami przednich foteli. Źródło napędu zapewniał silnik 1,6 l o mocy 70 KM, lub większy - 2,1.
W 1971 roku pojawił się kabriolet - Puma GTE Spider, a po dwóch latach zmieniono nazwę na Puma GTS.
Wzrost sprzedaży to zasługa otwarcia się firmy na eksport. Brazylijskie coupé sprzedawano w postaci kompletnych samochodów, kit-carów do samodzielnego montażu oraz karoserii, które można było wyposażyć w dowolne podzespoły. Pumy znajdowały nabywców głównie w Ameryce Północnej i RPA. Na Stary Kontynent trafiło około 200 egzemplarzy.
Współpraca z General Motors[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Czasy świetności VW Karmanna powoli dobiegały końca. Dla firmy Puma Veículos e Motores było to równoznaczne z koniecznością wprowadzenia nowego modelu. Na podstawie Chevroleta Opala powstała Puma GTB, którą zaprezentowano w 1973 roku. Samochód miał stanowić nową jakość marki. Model GTB stał się przeciwieństwem starszych Pum. Pojazd był znacznie większy, a źródło napędu stanowił sześciocylindrowy silnik o pojemności 4,1 litra, który umieszczono z przodu. Wykonanie nadwozia z włókna szklanego pozwoliło na znaczną redukcję masy. Osiągi nowej Pumy niestety pozostawiały wiele do życzenia. Mimo mocy 171 KM, na przyśpieszenie od 0 do 100 km/h, Puma GTB potrzebowała blisko 11 sekund. Zainteresowanie klasyczną Pumą było jednak na tyle duże, że firma zdecydowała się na równoległą produkcję modeli GTB i GTE[2]. Sytuację Pumy dodatkowo pogarszało złagodzenie cła dla importowanych pojazdów. W 1985 roku wstrzymano produkcję pojazdów, zaś markę wystawiono na sprzedaż. Firma Araucária Veículos weszła w posiadanie Pumy rok po wstrzymaniu produkcji. Pod nowym zarządem zbudowano 15 pojazdów.
Puma w RPA[edytuj | edytuj kod]
Warty przedstawienia jest wątek dystrybucji i produkcja Pumy w RPA. Z powodu stawek celnych oraz różnic kursów walut import nie przynosił oczekiwanych dochodów. Rozwiązaniem miała być licencyjna produkcja Pumy na podzespołach wytwarzanego w RPA Garbusa, jednak Volkswagen odmówił dostarczania części. Przedsiębiorstwo zdecydowało się kupować Garbusy, by na ich podstawie budować własne pojazdy. Produkcja okazała się nierentowna i w roku 1974 została przerwana. W tym czasie skompletowano 357 samochodów.
Pod zarządem Alfa Metais[edytuj | edytuj kod]
Po kilku miesiącach pod zarządem Araucária, nowym właścicielem marki zostało Alfa Metais. Produkcję ponownie wznowiono, zmieniając oznaczenia samochodów. Klienci mogli wybierać między Pumą AM-1 Coupé, AM-2 Convertible oraz zmodernizowaną GTB, czy nową AMV. W 1989 roku w gamie pojawiły się dwa nowe modele AM-3 Coupé i AM-4 Convertible. Po raz kolejny w historii firmy źródło napędu zapożyczono od Volkswagena. Samochody były solidne i dobrze wyposażone, ale przestarzałe technicznie i drogie, wzbudzały coraz mniejsze zainteresowanie. Produkcję brazylijskiej Pumy definitywnie zakończono w 1993 roku. Ostatnie auto trafiło do klienta dwa lata później. Łącznie od 1964 roku wyprodukowano około 22 tysięcy samochodów.
Lista modeli[edytuj | edytuj kod]
- DKW-Vemag GT Malzoni
- Puma DKW
- Puma GT
- Puma P8 1971
- Puma Spyder 1971-1972
- Puma GT4R 1969-1970
- Puma GTE 1970-1980
- Puma GTS 1973-1980
- Puma GTB S1 1974-1979
- Puma GTB S2 1979-1987
- Puma GTB S3 1984-1984
- Puma GTB S4 1984-1984
- Puma P-018 1981-1987
- Puma GTC 1981-1986
- Puma GTI 1981-1987
- Puma AM1 1988-1990
- Puma AM2 1988-1990
- Puma AM3 1989-1991
- Puma AM4 1989-1995
- Puma AMV 1988-1991
- Puma 7900
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ VW Puma: Nieznana historia - Trends Magazines, „Trends Magazines”, 9 lutego 2017 [dostęp 2017-06-22] (pol.).
- ↑ Puma [online], www.carroantigo.com [dostęp 2017-06-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-12].