Rakuska Kopa
49°12′15″N 20°14′08″E/49,204167 20,235556 Od lewej: Rakuska Czuba, Rakuski Przechód, Rakuska Kopa i Rakuska Przełęcz – widok z Doliny Białych Stawów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°12′15″N 20°14′08″E/49,204167 20,235556
| |
Rakuska Kopa (słow. Svišťov hrb[1], Svišťový hrb[2]) – niewybitne wzniesienie w Rakuskiej Grani – końcowym fragmencie długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się pomiędzy Rakuską Przełęczą, która oddziela go od Złotej Czuby w północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu, a położonym nieco wyżej Rakuskim Przechodem odgraniczającym ją od Rakuskiej Czuby. Od północnej strony stoki opadają do Doliny Zielonej Kieżmarskiej, od południowej do Doliny Huncowskiej[2].
Na północ do Doliny Zielonej Kieżmarskiej opada z Rakuskiej Kopy płaska grzęda nazywana Lendacką Uboczą. Rozdziela ona Zadni Lendacki Żleb zbiegający z Rakuskiej Przełęczy i Skrajny Lendacki Żleb z Rakuskiego Przechodu[2].
Przez pobliski Rakuski Przechód przechodzi znakowana czerwono Magistrala Tatrzańska. Prowadzi ona z Doliny Łomnickiej na tę przełęcz i dalej w dół Skrajnym Lendackim Żlebem i Lendacką Uboczą do Doliny Zielonej Kieżmarskiej[3]. Drogi przez obie sąsiednie przełęcze są ważnym połączeniem pobliskich dolin także dla taterników – prowadzą tędy najłatwiejsze szlaki zejściowe z masywu Kieżmarskich Szczytów. Przejście granią pomiędzy Rakuską Przełęczą a Rakuskim Przechodem przez Rakuską Kopę jest proste i zajmuje ok. 10 min. Dawniej na Rakuski Przechód prowadził też znakowany żółto szlak z Niżniej Rakuskiej Przełęczy trawersujący szczyt Rakuskiej Czuby. Zimą dogodne jest wejście od strony Doliny Huncowskiej i Doliny Łomnickiej, natomiast teren po stronie Doliny Kieżmarskiej jest zagrożony lawinami, także na Magistrali Tatrzańskiej[2].
Polska nazwa Rakuskiej Kopy i innych sąsiednich obiektów wywodzi się od wsi Rakusy (Rakúsy)[3].
Pierwsze wejścia letnie i zimowe na Rakuską Kopę miały miejsce przy okazji pierwszych wizyt na Rakuskiej Czubie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-08-30].
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 236–243. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 423–424. ISBN 83-01-13184-5.