Rogatka Lubelska w Radomiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rogatka Lubelska
w Radomiu
Symbol zabytku nr rej. 213/A/83 z 30.05.1983
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

 Radom

Adres

ul. Żeromskiego 56

Styl architektoniczny

klasycyzm, modernizm

Architekt

Henryk Marconi, Kazimierz Prokulski

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

1840

Ważniejsze przebudowy

1921, 1982

Położenie na mapie Radomia
Mapa konturowa Radomia, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Rogatka Lubelskaw Radomiu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Rogatka Lubelskaw Radomiu”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Rogatka Lubelskaw Radomiu”
Ziemia51°24′01,3″N 21°09′31,0″E/51,400361 21,158611

Rogatka Lubelska w Radomiu – zabytkowy budynek znajdujący się w Radomiu, u zbiegu ulic Żeromskiego i Słowackiego, na skraju parku im. Tadeusza Kościuszki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze rogatki stały w pobliżu bram Miasta Kazimierzowskiego. W miarę rozrastania się miasta, przesuwano je coraz dalej[1].

W XIX wieku urządzenie rogatek przy wjazdach do miasta związane było z realizacją założeń planu regulacyjnego Radomia z 1822. W 1824 roku wybudowano rogatki przy wszystkich pięciu wjazdach do miasta[2]. W 1919 roku miasto posiadało sześć murowanych rogatek przy ówczesnych ulicach Warszawskiej, Lubelskiej, Kozienickiej oraz Starokrakowskiej. Rogatka lubelska jest obok rogatki warszawskiej jedną z dwóch zachowanych do dziś. Pierwotny, klasycystyczny budynek projektu Henryka Marconiego wzniesiono w 1840 roku przy ówczesnej wschodniej granicy miasta, naprzeciw będącego siedzibą gubernatora pałacu Sandomierskiego. Był on podobny do zbudowanej w 1834 rogatki warszawskiej.

W okresie międzywojennym obiekt utracił swoją pierwotną funkcję. W 1921 roku rogatkę gruntownie przebudowano na potrzeby łaźni miejskiej. Autorem projektu był architekt Kazimierz Prokulski, twórca m.in. Mauzoleum Dionizego Czachowskiego i otoczenia Pomnika Czynu Legionów oraz wielu budynków w Radomiu. Łaźnia działała w budynku aż do końca lat ’70. XX wieku. W 1982 roku przeprowadzono generalny remont budynku. Od 1987 roku obiekt jest siedzibą Klubu Środowisk Twórczych Łaźnia. W budynku dawnej rogatki mieści się ponadto galeria sztuki oraz restauracja[3][1].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Rogatka Lubelska jest modernistycznym, dwupiętrowym budynkiem murowanym. Podcień fasady jest jedynym elementem dawnej rogatki[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c J. Sekulski, Encyklopedia Radomia, Radom 2012, s. 277–278
  2. red. W. Kalinowski, Architektura i urbanistyka Radomia, Lublin 1979, s. 143
  3. J. Sekulski, Encyklopedia Radomia, Radom 2012, s. 131