Roman Włodek (1873–1915)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Włodek
Prawdzic
Ilustracja
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

1873
Wielkopolska, Prusy

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1915
Rokitna

Przebieg służby
Lata służby

1914–1915

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

II Brygada Legionów Polskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości

Roman Prawdzic-Włodek (ur. 1873, zm. 13 czerwca 1915 pod Rokitną) – podporucznik kawalerii Legionów Polskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ostatni potomek starodawnej polskiej rodziny herbu Prawdzic, wychowany w Warszawie, zamieszkał w Galicji. Po ukończeniu studiów prawniczych pracował jako sędzia we Lwowie. Na kilka lat przed wojną nabył razem z przyjacielem z dzieciństwa Stanisławem Sokołowskim majątek w Jeklowcach na Węgrzech.

Był oficerem C. K. Armii awansując na porucznika kawalerii w rezerwie z dniem 1 stycznia 1909[1]. Był przydzielony do 1 pułku ułanów[2]. Po wybuchu I wojny światowej udał się niezwłocznie do Krakowa, do formujących się Legionów. Tutaj zaciągnął się do kawalerii. Przydzielony został do 2 szwadronu Zbigniewa Dunin-Wąsowicza, który później rozwinął się w 2 pułk Ułanów Legionowych. Brał udział w walkach w Karpatach. Dowodził IV plutonem szwadronu. Odznaczył się w walkach pod Cucyłowem i Kirlibabą gdzie uległ ciężkiemu przeziębieniu i został skierowany do szpitala do Wiednia. Pomimo propozycji pracy w Komendzie Legionów i możliwości awansu powrócił do swojego szwadronu. Przez kilka dni w zastępstwie nieobecnego rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza był komendantem dywizjonu i dowodził w walkach pod Studzianką. W czasie szarży pod Rokitną jechał tuż za rotmistrzem Zbigniewem Dunin-Wąsowiczem. Po jego upadku i śmierci prowadził szarżę szwadronu dalej. Wkrótce padł śmiertelnie raniony w usta.

Został pochowany w zbiorowej mogile rokitniańczyków na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (grobowiec zbiorowy rokitniańczyków – kwatera 67). Ich uroczysty pogrzeb w Krakowie odbył się 25 lutego 1923.

Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari nr 5483 (1922)[3] i Krzyżem Niepodległości (1938)[4].

W 1915 w Wiedniu został wybity medal upamiętniający szarżę pod Rokitną, zaprojektowany przez Jana Raszkę, na którego awersie widnieją popiersia poległych tam rtm. Zbigniewa Wąsowicza, por. Kisielnickiego i por. Włodka[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 656.
  2. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 727.
  3. ↑ Komunikat. „Dziennik Personalny”. Nr 3, s. 34, 11 stycznia 1923. 
  4. ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.
  5. ↑ Andrzej Romaniak: Medale, medaliony, plakiety. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2005, s. 39. ISBN 83-919305-8-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Czesław Żak, Rokitna 1915, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994, ISBN 83-11-08294-4, OCLC 69461342.
  • Wacław Lipiński Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918 Oficyna Wydawnicza VOLUMEN, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9 (przedruk z 1935 roku).
  • Stanisław Rostworowski Nie Tylko Pierwsza Brygada (1914-1918) Z Legionami na bój P.W. EGROSS - Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1993, ISBN 83-85253-05-X
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Włodek_(1873–1915)&oldid=70880822”