SNCAC NC.211 Cormoran
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot transportowy |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Data oblotu |
20 lipca 1948 |
| Wycofanie ze służby |
1949 |
| Liczba egz. |
2 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4 x Snecma 14R |
| Moc |
1200 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
44 m |
| Długość |
30,5 m |
| Wysokość |
10,1 m |
| Powierzchnia nośna |
200 m² |
| Masa | |
| Własna |
24 000 kg |
| Startowa |
42 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
410 km/h |
| Prędkość przelotowa |
320 km/h |
| Pułap |
9 000 m |
| Zasięg |
2 00 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 131 | |
| Rzuty | |
| |
SNCAC NC.211 Cormoran – francuski czterosilnikowy samolot transportowy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Armia francuska, odtworzona po II wojnie światowej, doceniała znaczenie wojsk powietrznodesantowych. Dlatego też zgłoszono zapotrzebowanie na skonstruowanie samolotu dającego możliwość szybkiego przerzutu żołnierzy i ich wyposażenia. Prace nad nową konstrukcją zlecono firmie Société Nationale de Constructions Aéronautiques du Centre, która zaprezentowała kadłub samolotu w 1946 roku na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Grand Palais w Paryżu[1].
Oblot prototypu odbył się 20 lipca 1948 r.[2] Samolot wystartował z lotniska fabrycznego w Toussus-le-Noble, pilotowała go załoga w składzie: pilot Louis Bertrand, pilot-inżynier Abel Nicolle, technicy: Robert Facomprez, Maurice Itasse i Marcel Constum. Po dwudziestu minutach lotu, podczas podejścia do lądowania, samolot przepadł i rozbił się w lesie Verrières. Załoga zginęła na miejscu, uroczysty pogrzeb odbył się w katedrze Saint-Louis w Wersalu[1].
Drugi prototyp oblatano 9 kwietnia 1949 r. z załogą: pilot Claude Dellys, inżynier Jean Yvetot, technicy: André Guignard i André Bouthonet. Próby trwały do 26 czerwca 1949 r. W ich trakcie, w maju, w bazie Orléans-Bricy doszło do wypadku z udziałem prototypu. Podczas dobiegu wypadł z pasa i spowodował śmierć dwóch robotników polskiej narodowości. Plany zakładały wyprodukowanie w pierwszej serii czternastu samolotów, przygotowano elementy do produkcji pierwszych dziesięciu. Z uwagi na to, że samolot nie spełnił oczekiwań zamawiającego (m.in. nie dawał możliwości desantowania z powietrza) zrezygnowano z jego produkcji seryjnej[1].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Czterosilnikowy samolot w układzie wolnonośnego górnopłata. Kadłub w wersji pasażerskiej był podzielony na dwa pokłady, na górnym znajdowała się kabina załogi oraz miejsca dla 51. pasażerów, na dolnym miejsca dla 80. W wersji transportowej przestrzeń ładunkowa miała objętość 150 m3. Dla ułatwienia załadunku samolot był wyposażony w rolkową wciągarkę załadunkową. Dostęp do wnętrza kadłuba zapewniały drzwi w dziobie samolotu, drzwi boczne na lewej burcie oraz rampa załadunkowa w tyle kadłuba. Podwozie trójpunktowe z kołem przednim. Golenie główne chowane w gondolach silników wewnętrznych. Napęd stanowiły cztery silniki gwiazdowe Snecma 14R o mocy 1200 KM każdy napędzające trójłopatowe śmigła[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Genevieve Sandras-Dextreit: L’HISTOIRE DU CORMORAN. Bulletin n°6,. [dostęp 2023-02-04]. (fr.).
- ↑ SNCAC NC.211 Cormoran. Virtual Aircraft Museum. [dostęp 2023-02-04]. (ang.).
- ↑ Sud Ouest Aviation/Sud Est-SNCAC NC211-Cormoran. European Aeronautic Defence and Space Company EADS N.V.. [dostęp 2023-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-07)]. (fr.).