Zespół mieszkalno-usługowy przy pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu

*Manhattan*
Zespół mieszkalno-usługowy przy pl. Grunwaldzkim
	; Widok na zespół mieszkalny składający się z 6 bloków od północnego zachodu, z powietrza
Państwo	Polska
Miejscowość	Wrocław
Adres	plac Grunwaldzki 4-20, Curie-Skłodowskiej 15
Typ budynku	mieszkalny
Styl architektoniczny	brutalizm
Architekt	Jadwiga Grabowska-Hawrylak
Wysokość całkowita	54 m
Kondygnacje	15
Rozpoczęcie budowy	1970
Ukończenie budowy	1973
	Położenie na mapie Polski Manhattan
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Manhattan
	Położenie na mapie Wrocławia Manhattan
	51°06′36,929″N 17°03′14,292″E/51,110258 17,053970
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zespół budynków mieszkalno-usługowych przy pl. Grunwaldzkim 4-20 i ul. Marii Curie-Skłodowskiej 15 – zbiór sześciu budynków mieszkalnych i trzech pawilonów handlowo-usługowych na placu Grunwaldzkim we Wrocławiu^[1], zaprojektowanych w latach 1967–1970^{[potrzebny przypis]} przez Jadwigę Grabowską-Hawrylak. Budowany był w latach 1970–1973 przez Wrocławskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Ogólnego, a budynki mieszkalne oddawano do użytku w latach 1976–1978. Przez wrocławian nazywany Wrocławskim Manhattanem^[1], Bunkrowcami^[2] lub Sedesowcami^[3].

Historia

Na kompleks składa się sześć wieżowców o wysokości 55 metrów (16 pięter) oraz pawilony handlowe^[4] unoszące się nad ziemią na słupach z żelazobetonu (fr. pilotis)^[5]. Projekt zakładał wybudowanie wieżowców z białego betonu, wykończonych cegłą klinkierową i egzotycznym drewnem przy balkonach, z roślinnością pnącą w zaokrąglonych wnękach elewacji i trawiastymi dachami pawilonów handlowych. Według architekt całość miała nadawać inwestycji klimat śródziemnomorski. Zespół budynków został zaprojektowany na betonowej platformie^[6], a teren pod budowę wzmocniono 240 palami. Podczas realizacji projekt okrojono w celu obniżenia kosztów przez zastosowanie niskiej jakości materiałów budowlanych^[4], a sprzyjało temu przejęcie go od miasta przez spółdzielnię mieszkaniową. Pierwotny projekt zakładał wyposażenie klatek schodowych w okna, ale tego nie zrealizowano przez co są ciemne z powodu nacisku inwestora na zbudowanie większej ilości małych pokoi w budynkach^[7]. W ramach oszczędności elewacje pozostały niewykończone. Przed remontem widoczny był beton z wystającymi żelaznymi prętami oraz plamy farby pozostałe po budowie^[6]. Architektce Jadwidze Grabowskiej-Hawrylak udało się zrealizować tarasy widokowe ze świetlicami wyposażonymi w łazienki na dachach płaskich wszystkich bloków mieszkalnych na placu Grunwaldzkim^[8]. Balkony pokryła klinkierem, natomiast do budowy bloków użyła prefabrykatów betonowych o nietypowej formie.

Wszystkie budynki zaprojektowano do wykonania z oryginalnego białego betonu, ale nie zrealizowano tego zamierzenia poprzez ostateczne zastosowanie najtańszego wówczas betonu w kolorze szarym^[8]. Po prawie pół wieku czasu powrócono do pomysłu autorki osiedla i otynkowano wszystkie bloki mieszkalne na biało przy okazji ich remontu w 2015^[9]. Tylko jeden blok mieszkalny z sześciu został wyposażony po remoncie w oryginalne okrągłe okna z okrągłymi szybami bez szprosów zamiast krytykowanych od lat przez mieszkańców okrągłych, pustych betonowych otworów, w których zbierała się wilgoć i brud^[10]^[11].

W 1973 Janusz Kondratiuk nakręcił tu telewizyjny film Pies pokazujący osiedle w budowie^[12]. W 1974 wyprodukowano film Karuzela.

Kompleks na pl. Grunwaldzkim jest wpisany do rejestru zabytków województwa dolnośląskiego^[13].

Galeria

Architektura

Elewacja jednego z wieżowców niedługo po wybudowaniu, 1977
Wieżowiec i pawilony przyziemne, 1977
Kompleks przed remontem widziany od strony pl. Grunwaldzkiego, 2014
Kompleks przed remontem widziany od strony mostu Grunwaldzkiego, 2011
Elewacje kompleksu w 2015, widać charakterystyczne połączenie cegły z betonem na elewacji
Odremontowane wieżowce kompleksu w 2020, bez cegły, z betonem pomalowanym na biało
Jeden z wieżowców z wyremontowaną elewacją
Wnętrze dwupoziomowej świetlicy z łazienką na dachu płaskim będącym „przeznaczonym do zazielenienia tarasem” rekreacyjnym bloku mieszkalnego^[8].