Seter angielski
 Seter angielski | |
| Inne nazwy |
Laverack, lawerak |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Wielka Brytania[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
ok. 28 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 2, |
| AKC |
Sporting Group |
| Wzorce rasy | |
Seter angielski – jedna z ras psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich w typie seterów. Typ wyżłowaty[2]. Podlega próbom pracy[1].
Krótki rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Przodkami seterów były spaniele[3]. Początkowo psy tej rasy używane były do aportowania oraz wystawiania zwierzyny (głównie ptactwa), chwytanej następnie w sieć. Do ustabilizowania rasy przyczynił się angielski lord Edward Laverack w połowie XIX wieku. W przedwojennej Polsce setery angielskie często nazywane były laverackami, a sama rasa była wśród ziemiaństwa bardzo popularna. Z hodowli Laveracka pochodziły psy zakupione przez innego hodowcę Edwarda Llewelina, który również przyczynił się do stabilizacji i popularyzacji rasy.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Pies myśliwski, pies-towarzysz.
Charakter i temperament[edytuj | edytuj kod]
Niezwykle przywiązuje się do właściciela. Bardzo przyjaźnie nastawiony do otoczenia co powoduje, iż nie sprawdza się w roli psa stróżującego. Łagodny wobec dzieci[3].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
- głowa: długa, wąska, z wyraźnie zaznaczonym stopem; kufa o kwadratowym obrysie
- oczy: ciemne, ciemnopiwne,
- uszy: osadzone nisko, blisko głowy, w tylnej jej części,
- tułów: dobrze umięśniony, z lekko łukowatymi lędźwiami i dobrze wysklepioną klatką piersiową,
- ogon: zwężający się ku końcowi, osadzony nisko i noszony na wysokości bądź poniżej grzbietu.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Pofalowana, jedwabista, zawsze częściowo biała. Dopuszczalne rodzaje umaszczeń: blue belton (biało czarne), orange belton (biało pomarańczowe), tricolor (biało czarne z brązowymi paleniami na kufie i do połowy wysokości łap, czasem także na przedpiersiu), liver belton (biało wątrobiane) rzadko spotykane. Preferowane są setery angielskie cętkowane bez łat na tułowiu.
Utrzymanie, pielęgnacja i wymagania[edytuj | edytuj kod]
Do spożytkowania wrodzonej energii wskazany jest dla psów tej rasy intensywny ruch na dużych przestrzeniach. Szata wymaga wyczesywania przynajmniej raz w tygodniu. Szczególną uwagę należy poświęcić uszom. Setery ze względu na opadające uszy narażone są na ich infekcje, należy sprawdzać i czyścić je raz w tygodniu[4].
Obecność w kulturze[edytuj | edytuj kod]
Filatelistyka[edytuj | edytuj kod]
Poczta Polska wyemitowała 3 lutego 1969 r. znaczek pocztowy przedstawiający setera angielskiego o nominale 2,5 zł, w serii Rasy psów. Druk w technice offsetowej na papierze kredowym. Autorem projektu znaczka był Janusz Grabiański. Znaczek pozostawał w obiegu do 31 grudnia 1994 r.[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 308.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 152.
- ↑ a b Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
- ↑ Seter - co warto wiedzieć o tej rasie [online], Blog KarmimyPsiaki, 27 listopada 2019 [dostęp 2020-07-22] (pol.).
- ↑ Marek Jedziniak: Rasy psów. www.kzp.pl. [dostęp 2018-07-05]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 253. ISBN 83-7073-122-8.