Skrajna Garajowa Ławka

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skrajna Garajowa Ławka
Ilustracja
Widok od północy
Państwo

 Słowacja

Wysokość

2218[1] m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Skrajna Garajowa Turnia, Garajowa Strażnica

Data zdobycia

4 sierpnia 1906 r.

Pierwsze wejście

J. Bajer, S. Konarski, I. Król

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się punkt z opisem „Skrajna Garajowa Ławka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Skrajna Garajowa Ławka”
Ziemia49°10′45,0″N 20°00′19,8″E/49,179167 20,005500

Skrajna Garajowa Ławka (niem. Vordere Garai-Scharte, słow. Predná Garajova lávka, węg. Elülső-Garai-rés[2]) – przełączka znajdująca się w Grani Hrubego w słowackiej części Tatr Wysokich. Oddziela Garajową Strażnicę od Skrajnej Garajowej Turni[3].

Z przełęczy i obydwu wznoszących się nad nią turni na południowy zachód, do Niewcyrki, opada wielka depresja ograniczona szerokimi grzędami tych turni. W Dolinie Hlińskiej opada ku północy olbrzymi żleb o deniwelacji około 660 m. Łatwa do przejścia jest tylko jego górna połowa. W środkowej części znajduje się wysoki na około 150 m i mokry próg, na samy dole zaś częściowo przewieszony Komin Mączki o wysokości około 100 m. Latem chodzono tylko górną częścią żlebu, dolna nie została zdobyta[4].

Skrajna Garajowa Ławka to ostatnia na północny zachód z wielu przełączek w grani odgałęziającej się od Hrubego Wierchu, a zarazem jedna z trzech Garajowych Ławek (pozostałe to Zadnia Garajowa Ławka i Pośrednia Garajowa Ławka), których nazwy – podobnie jak nazwy Garajowych Turni – pochodzą od niedalekiej Dolinki Garajowej, a tej z kolei, jak i wielu innych obiektów w tym rejonie Tatr, od nazwiska niejakiego Garaja, wspólnika Juraja Jánošíka[5]. Nazwy utworzył Witold Henryk Paryski w 8. tomie przewodnika wspinaczkowego[4].

Taternictwo[edytuj | edytuj kod]

Autorami pierwszego wejścia na siodło Skrajnej Garajowej Ławki byli Józef Bajer, Stanisław Konarski i Ignacy Król, którzy dokonali tego 4 sierpnia 1906 r. podczas przechodzenia Grani Hrubego na odcinku od Teriańskiej Przełęczy Niżniej do Garajowej Strażnicy[3]. Obecnie dozwolone jest taternikom przejście granią i wspinaczka od strony Doliny Hlińskiej. Niewcyrka jest obszarem ochrony ścisłej TANAP-u z zakazem wstępu[4].

Drogi wspinaczkowe
  1. Z Wyżniej Garajowej Równi; 0 w skali tatrzańskiej, czas przejścia 1 godz. 30 min
  2. Południowo-zachodnim żlebem; I, dwa miejsca II, miejsce IV, 2 godz.
  3. Z Niedźwiedziej Równi; 0-, 1 godz. 45 min
  4. Północno-wschodnim żlebem; trudności lodowe V+, A1, 7 godz.
  5. Z Garajowej Zatoki przez żleb Pośredniej Garajowej Ławki; 2 godz. 30 min (droga zimowa)[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
  2. ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  3. ↑ a b Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956
  4. ↑ a b c d Władysław Cywiński, Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
  5. ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5
Grań Hrubego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Skrajna_Garajowa_Ławka&oldid=69798607”