Sonata fletowa (Prokofjew)

Sonata D-dur na flet i fortepian op. 94 – sonata na flet poprzeczny i fortepian; utwór kameralny napisany przez Siergieja Prokofjewa w latach 1942-1943.

Prawykonanie utworu odbyło się 7 grudnia 1943 w Moskwie. Partię fletu wykonał Mikołaj Charkowski, akompaniował mu zaś Swiatosław Richter. W 1946 nakładem wydawnictwa Muzgiz ukazały się nuty kompozycji w transkrypcji na skrzypce i fortepian (wersji pierwotnej nie wydano drukiem).

Historia

Prokofjew zaczął pisać Sonatę we wrześniu 1942, podczas pobytu w Ałmaty. Dzieło zostało ostatecznie ukończone jesienią następnego roku, kiedy to autor przebywał od lata w Mołotowie.

Budowa

Kompozycja składa się z czterech części:

1. Moderato – forma sonatowa o śpiewnym temacie głównym oraz prostą fakturą ekspozycji
2. Presto – scherzo w formie ronda z tematem obocznym stylizowanym na walc oraz środkowym kuplettem w metrum dwudzielnym o charakterze ludowym
3. Andante – o repryzie przypominającej Sonatę skrzypcową Claude'a Debussy'ego
4. Allegro con brio – rondo o marszowym refrenie nawiązującym do Piotrusia i wilka oraz temacie obocznym przypominającym temat oboczny z I części Symfonii klasycznej

Sonata skrzypcowa

Dawid Ojstrach, po wysłuchaniu kompozycji, postanowił namówić Prokofjewa do napisania transkrypcji, gdyż jego zdaniem mogła ona „dobrze zabrzmieć na skrzypcach – by tak powiedzieć – w kształcie bardziej pełnokrwistym” (zdaniem Richtera „wersja fletowa jest nieporównanie lepsza”). Skrzypek przygotował na prośbę kompozytora różne warianty przeredagowanych fragmentów, z których Prokofjew dokonał ostatecznego wyboru. Prawykonanie transkrypcji (oznaczonej w numeracji opusowej jako op. 94bis) miało miejsce 17 czerwca 1944 w wykonaniu Ojstracha (skrzypce) i Lwa Oborina (fortepian).

Bibliografia

• Czas wojny (1941–1945). W: Jerzy Jaroszewicz: Prokofiew. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1983, seria: Monografie Popularne. ISBN 83-224-0202-3.Sprawdź autora:1.