Jerzy Tyszkiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 47: | Linia 47: | ||
[[9 grudnia]] [[1649]] przeniesiony na [[Archidiecezja wileńska|biskupstwo wileńskie]]. Przeprowadził w nim synod diecezjalny, wizytował parafie. W okresie [[Potop szwedzki|wojny szwedzkiej]] przebywał w [[Kaliningrad|Królewcu]]. |
[[9 grudnia]] [[1649]] przeniesiony na [[Archidiecezja wileńska|biskupstwo wileńskie]]. Przeprowadził w nim synod diecezjalny, wizytował parafie. W okresie [[Potop szwedzki|wojny szwedzkiej]] przebywał w [[Kaliningrad|Królewcu]]. |
||
Pochowany w [[Bazylika archikatedralna św. Stanisława Biskupa i św. Władysława w Wilnie|katedrze wileńskiej]]. |
|||
{{przypisy}} |
{{przypisy}} |
||
Wersja z 12:14, 28 gru 2011
 Jerzy Tyszkiewicz | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku |
Bazylika archikatedralna św. Stanisława Biskupa i św. Władysława w Wilnie | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia | ||
| Sakra biskupia |
brak danych | |
Jerzy Tyszkiewicz, herbu Leliwa, (ur. 1596 w Wisztyńcu, zm 17 stycznia 1656 w Domnowie), biskup żmudzki i wileński
Syn Jana Eustachego i Zofii z Wiśniowieckich. Kształcił się w akademiach jezuickich w Wilnie, Lublinie i Poznaniu oraz na Akademii Krakowskiej. Po przyjęciu święceń kapłańskich został kanonikiem krakowskim a następnie w 1626 wileńskim. 17 maja 1627 prekonizowany biskupem tytularnym Methone i sufraganem wileńskim. 19 grudnia 1633 został nominowany ordynariuszem żmudzkim; rządy w tej diecezji objął 25 czerwca 1634 r. Dbał o karność duchowieństwa i rozwój szkolnictwa, przeprowadził wizytację diecezji, czterokrotnie przeprowadził synod diecezjalny (1636, 1639, 1643, 1647). W 1637 ufundował kalwarię w miejscowości nazwanej Kalwarią Żmudzką oraz osadził tam dominikanów fundując także ich klasztor. W 1632 konsekrował kościół dominikanów w Sejnach. Skutecznie łączył administrację swojej diecezji z działalnością polityczną w senacie oraz sejmach i sejmikach.
Za rządów Władysława IV angażował się w działalność dyplomatyczną. W 1638 był legatem Władysława IV do papieża Urbana VIII, od którego uzyskał tytuł prałata domowego. W 1644 przewodniczył katolickiej delegacji na odbywające się w Toruniu Colloquium Charitativum – rozmowę ewangelików i katolików mającą doprowadzić do pojednania wyznań.
9 grudnia 1649 przeniesiony na biskupstwo wileńskie. Przeprowadził w nim synod diecezjalny, wizytował parafie. W okresie wojny szwedzkiej przebywał w Królewcu.
Pochowany w katedrze wileńskiej.
- ↑ Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. IV, Regensberg 1935, s. 240. (łac.)
- ↑ Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. IV, Regensberg 1935, s. 304. (łac.)
- ↑ Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. IV, Regensberg 1935, s. 370. (łac.)
Bibliografia
- Nitecki P., Biskupi Kościoła w Polsce: w latach 965-1999. Słownik biograficzny, wyd. 2, Warszawa 2000, ISBN 83-211-1311-7, s. 458-459.
- *Wileński słownik biograficzny, Bydgoszcz 2002, ISBN 83-87865-28-1, s. 412.